W skardze konstytucyjnej z 24 lipca 2007 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 55, art. 330 § 2 oraz art. 339 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 2 oraz art. 42 ust. 3 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Postanowieniem z 12 marca 2007 r. Sąd Rejonowy dla Warszawy Woli (sygn. akt III K 626/06) umorzył postępowanie karne wobec skarżącej, z powodu braku faktycznych podstaw oskarżenia. Postanowieniem z 29 maja 2007 r., Sąd Okręgowy w Warszawie – IX Wydział Karny-Odwoławczy (sygn. akt IX Kz 435/07) utrzymał postanowienie w mocy.

Skarżąca zarzuciła w skardze konstytucyjnej, że zaskarżone przepisy art. 55, art. 330 § 2 oraz art. 339 § 2 k.p.k. nie przewidują prawa do zaskarżenia przez oskarżonego postanowienia o umorzeniu postępowania z powodu braku faktycznych podstaw oskarżenia oraz nie przewidują w takiej sytuacji wydania wyroku uniewinniającego. Zdaniem skarżącej, wskazane przepisy nie zapewniają możliwości skutecznego oczyszczenia się z bezpodstawnych zarzutów, naruszają zatem jej prawo, wynikające z art. 42 ust. 3 Konstytucji.

Zarządzeniem z 10 grudnia 2007 r., skarżąca została wezwana do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez: wskazanie orzeczenia, które skarżąca uważa za ostateczne w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym; podanie daty doręczenia skarżącej orzeczenia, o którym mowa wyżej; dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącej, wyrażonych w art. 2 Konstytucji przez zaskarżone przepisy art. 55 oraz art. 330 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.); dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącej, wyrażonych w art. 42 ust. 3 Konstytucji przez zaskarżone przepisy art. 339 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.); doręczenie kopii orzeczeń zapadłych w sprawie, w ramach wyczerpania drogi prawnej. Zarządzenie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącej 17 grudnia 2007 r., termin do uzupełnienia braków skargi minął 28 grudnia 2007 r., pomimo to – do 18 stycznia 2008 r. skarżąca nie uzupełniła wskazanych braków. Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) nieusunięcie braków skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie 7 dni stanowi samoistną podstawę odmowy nadania biegu skardze.

Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.