Podstawą odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej było stwierdzenie, że istoty naruszenia swoich praw i wolności skarżąca
dopatruje się nie w treści przepisów wskazanych aktów normatywnych, lecz w ich niewłaściwym zastosowaniu przez sądy orzekające
w jej sprawie. Ustalenie to uznać należy za zasadne. Taki wniosek wynika bowiem, zdaniem Trybunału, jednoznacznie z treści
skargi konstytucyjnej. Wskazać można tytułem przykładu, że skarżąca zarzuca w niej naruszenie przepisów art. 34, art. 9, art. 217, art. 224 § 1, art. 233 § 1, art. 244 §1, art. 328 § 1, art. 382 k.p.c, poprzez: pominięcie określonych
dowodów, oddalenie wniosku dowodowego skarżącej o wystąpienie do IPN w Rzeszowie, oddalenie wniosku dowodowego przesłuchania
dalszych świadków, zamknięcie rozprawy apelacyjnej po przyjęciu od pozwanego nowego dowodu, do którego skarżąca nie mogła
się ustosunkować. Skarżąca wskazuje na naruszenie przepisów art. 1, art. 6, art. 15, art. 53 i art. 65 ustawy o prawie autorskim
i prawach pokrewnych, polegające na uznaniu, że prawa autorskie nie dotyczą autora książki i wydawcy. Naruszenia wskazanych
przez skarżącą przepisów art. 1, art. 5, art. 7, art. 8, art. 30, art. 45, art. 47 i art. 51 ust. 4 Konstytucji upatruje skarżąca
w oddaleniu wniosku o wystąpienie do IPN, oraz oddaleniu innych wniosków dowodowych (por. s. 3-5 skargi konstytucyjnej). Skarżąca
wskazuje w skardze konstytucyjnej, jak również w złożonym zażaleniu, na niezgodność orzeczeń wymiaru sprawiedliwości z Konstytucją.
Podkreślić należy, że samo subiektywne przekonanie skarżącej, że w przedstawiony sposób wnosi w istocie o stwierdzenie niezgodności
zaskarżonych przepisów z Konstytucją, nie może być podstawą przyjęcia skargi do merytorycznego rozpoznania. Przedmiotem takiego
rozstrzygnięcia mogą być bowiem jedynie sformułowane przez skarżącą zarzuty dotyczące niezgodności zakwestionowanych przepisów
ze wskazanymi wzorcami kontroli, zawartymi w Konstytucji. Takich zarzutów, jak wskazano, w skardze brak. Jak wynika z uzasadnienia
skargi konstytucyjnej, skarżąca nie określa sposobu naruszenia przepisów Konstytucji, do którego miałoby dojść w wyniku zastosowania
niekonstytucyjnych w jej przekonaniu przepisów, lecz wskazuje jedynie na błędne jej zdaniem decyzje procesowe. Skarżąca wylicza
jedynie przepisy, na podstawie których zostały podjęte rozstrzygnięcia sądów i wskazuje na niekonstytucyjność takiego działania
wymiaru sprawiedliwości. Nie budzi więc wątpliwości zasadność rozstrzygnięcia podjętego przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu.