1. W sporządzonej przez adwokata skardze konstytucyjnej, wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 22 czerwca 2015 r. (data nadania), A.P. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 50a w związku z art. 50c ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2015 r. poz. 748, ze zm.) z art. 67 ust. 1 w związku z art. 32 ust. 1 i 2 w związku z art. 2 Konstytucji.

2. Skarga konstytucyjna została wniesiona w związku z następującym stanem faktycznym:

2.1. Decyzją z 7 lutego 2013 r. (znak: KGE-160312/25) Zakład Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w Chrzanowie (dalej: organ rentowy) odmówił skarżącemu ponownego rozpoznania sprawy zakończonej prawomocną decyzją z 20 lipca 2012 r. o odmowie przyznania prawa do emerytury górniczej. W ocenie organu rentowego skarżący nie przedstawił dowodów potwierdzających spełnienie wymagań stażowych do uzyskania tego świadczenia.

2.2. W odwołaniu od powyższej decyzji skarżący zarzucił organowi rentowemu, że przy ustalaniu stażu emerytalnego nie uwzględnił okresu służby wojskowej oraz nauki w zasadniczej szkole zawodowej.

2.3. Wyrokiem z 12 listopada 2013 r. (sygn. akt VIII U 584/13) Sąd Okręgowy w Krakowie – VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie skarżącego od wskazanej decyzji organu rentowego. Orzeczenie to zostało następnie podtrzymane przez Sąd Apelacyjny w Krakowie – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z 25 lutego 2015 r. (sygn. akt III AUa 464/14).

3. Zdaniem skarżącego niekonstytucyjność zaskarżonej regulacji wynika z tego, że „nie przewiduje możliwości doliczenia do wymaganego dla mężczyzn 25-letniego okresu pracy, od którego zależy prawo do ubiegania się o przyznanie emerytury górniczej, także okresu odbywania obowiązkowej czynnej służby wojskowej w Wojsku Polskim przypadającego przed dniem 21 października 2005 r., do której pracownik – górnik został powołany w okresie zatrudnienia i po której powrócił w terminie przewidzianym w ustawie o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, tj. w terminie 30 dni, do pracy górniczej”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Na podstawie art. 138 w związku z art. 139 ustawy z dnia 25 czerwca 2015 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. poz. 1064; dalej: ustawa o TK z 2015 r.) z dniem 30 sierpnia 2015 r. utraciła moc ustawa z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK z 1997 r.). Zgodnie z art. 134 pkt 1 ustawy o TK z 2015 r. w sprawach wszczętych i niezakończonych przed dniem wejścia w życie tej ustawy w postępowaniu przed Trybunałem w zakresie dotyczącym wstępnego rozpoznania stosuje się przepisy dotychczasowe, tzn. przepisy ustawy o TK z 1997 r. Rozpatrywana skarga konstytucyjna została wniesiona przed dniem wejścia w życie ustawy o TK z 2015 r., dlatego do jej wstępnej kontroli zastosowanie mają przepisy ustawy o TK z 1997 r.

2. Działając z urzędu, 16 września 2015 r. Trybunał Konstytucyjny uzyskał informację z I Wydziału Izby Pracy, Ubezpieczeń Społecznych i Spraw Publicznych Sądu Najwyższego, że skarżący wniósł od wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w wyroku z 25 lutego 2015 r. (sygn. akt III AUa 464/14) skargę kasacyjną, która została zarejestrowana pod sygn. akt I UK 283/15 i oczekuje na rozpoznanie.

3. Skarga konstytucyjna jest środkiem prawnym o charakterze subsydiarnym i nadzwyczajnym. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego zasada subsydiarności w korzystaniu z prawa do skargi konstytucyjnej wymaga wykorzystania przysługujących skarżącemu zwykłych środków prawnych przed wystąpieniem ze skargą konstytucyjną. Do rozstrzygania o sprawach indywidualnych są powołane przede wszystkim sądy i organy administracji publicznej, natomiast Trybunał może wkraczać dopiero wówczas, gdy stan naruszenia prawa podmiotowego nie może już zostać usunięty przy wykorzystaniu służących do tego celu instrumentów prawnych. Należy podkreślić, że do spełnienia przesłanek skargi konstytucyjnej nie jest jednak konieczne korzystanie ze środków o charakterze nadzwyczajnym, wnoszonych od orzeczenia, któremu przysługuje już przymiot prawomocności (art. 46 ust. 1 ustawy o TK z 1997 r.). Jednakże w sytuacji, w której procedury tego rodzaju zostały zainicjowane i mogą mieć wpływ na ustalenie podstaw do wystąpienia ze skargą konstytucyjną, w szczególności – mogą prowadzić do uchylenia ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz art. 46 ust. 1 w związku z art. 47 ust. 2 ustawy o TK z 1997 r., uzasadnione staje się zawieszenie postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym do czasu ich zakończenia. Z taką sytuacją niewątpliwie mamy do czynienia – jak w niniejszej sprawie – w przypadku wniesienia w postępowaniu cywilnym skargi kasacyjnej do Sądu Najwyższego (por. np. postanowienia TK z 6 lipca 2011 r., Ts 138/11 oraz 27 lipca 2011 r., Ts 35/11, oba niepubl.).

4. Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 177 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2014 r. poz. 101, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy o TK z 1997 r. w związku z art. 134 pkt 1 ustawy o TK z 2015 r., zawiesił postępowanie w sprawie wstępnej kontroli skargi konstytucyjnej do czasu wydania przez Sąd Najwyższy orzeczenia w przedmiocie skargi kasacyjnej wniesionej przez skarżącego.