W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 12 listopada 2013 r. A.Ć. (dalej: skarżący) zakwestionował
zgodność § 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 4 marca 2002 r. w sprawie rodzaju i
zakresu świadczeń socjalnych i bytowych przysługujących policjantom oraz członkom ich rodzin (Dz. U. Nr 23, poz. 236, ze zm.;
dalej: rozporządzenie w sprawie świadczeń socjalnych) z art. 2, art. 64 ust. 1 i 2 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji.
Skarżący wniósł w związku z tym, że jako funkcjonariusz Policji, w okresie od 1 stycznia 2007 r. do 17 sierpnia 2009 r. był
zawieszony w wykonywaniu czynności służbowych. 17 sierpnia 2009 r., został zwolniony ze służby w Policji. W związku z ustaniem
stosunku służbowego skarżący wystąpił z wnioskiem m.in. o dopłatę do wypoczynku za lata 2007-2009. Decyzją nr 2 z 29 marca
2011 r. Komendant Rejonowy Policji w Warszawie odmówił skarżącemu wyżej wspomnianej dopłaty. Komendant Stołeczny Policji utrzymał
ją w mocy decyzją nr 31/S z 8 czerwca 2011 r. Wyrokiem z 12 grudnia 2011 r. (sygn. akt II SA/Wa 1805/11) Wojewódzki Sąd Administracyjny
w Warszawie oddalił skargę na decyzję z 8 czerwca 2011 r. Wyrokiem z 26 czerwca 2013 r. (sygn. akt I OSK 1105/12) Naczelny
Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną. W uzasadnieniu orzeczenia Sąd ten wskazał, że skarżącemu nie przysługiwała dopłata
do wypoczynku, gdyż nie skorzystał on z nabytego prawa do urlopu. Sąd powołał się na § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia Ministra
Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2002 r. w sprawie urlopów policjantów (Dz. U. Nr 81, poz. 740, ze zm.;
dalej: rozporządzenie w sprawie urlopów) i uznał, że ze względu na treść tego przepisu wykluczone jest udzielenie urlopu skarżącemu
w okresie zawieszenia w czynnościach służbowych.
Zdaniem skarżącego zakwestionowany przepis rozporządzenia w sprawie świadczeń socjalnych narusza jego prawa do: 1) „jasnych,
zrozumiałych, niebudzących wątpliwości przepisów prawa”, 2) „przepisów wykonawczych rozporządzeń zgodnych z konstytucją i
ustawami”, 3) „pewności prawa”, 4) „innego prawa majątkowego (…) w postaci (…) dopłaty do wypoczynku” oraz 5) równej ochrony
prawnej.
Zarządzeniem z 26 listopada 2013 r. sędzia Trybunału Konstytucyjnego wezwał pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków
formalnych skargi, m.in. do wykazania, że zakwestionowany § 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie świadczeń socjalnych był podstawą
ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego, a ponadto do wskazania praw podmiotowych wynikających z art. 2, art. 64 ust.
1 i 2 oraz art. 92 ust. 1 Konstytucji i określenia sposobu ich naruszenia.
W piśmie procesowym z 9 grudnia 2013 r. pełnomocnik skarżącego sformułował „nowy zarzut z pominięciem art. 2 i art. 92 ust.
1 Konstytucji”. Wystąpił o stwierdzenie, że § 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie świadczeń socjalnych w związku z § 6 ust.
1 pkt 3 rozporządzenia w sprawie urlopów jest niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz precyzującymi go art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale
Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi konstytucyjnej
jest każdy, czyje wolności lub prawa zostały naruszone przez przepis aktu normatywnego spełniający podwójną kwalifikację.
Po pierwsze, zaskarżony przepis powinien być podstawą prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej,
wydanego w indywidualnej sprawie skarżącego. Po drugie, źródłem naruszenia praw i wolności skarżącego ma być normatywna treść
kwestionowanych przepisów, na podstawie których organ orzekł o tych prawach i wolnościach, przy czym sposób ich naruszenia
musi wskazać sam skarżący w uzasadnieniu wnoszonej skargi (art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK). Ponadto, skargę konstytucyjną
należy wnieść w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu ostatniego orzeczenia o jego prawach i wolnościach
(art. 46 ust. 1 ustawy o TK).
2. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego rozpatrywana skarga nie spełnia powyższych warunków.
3. Trybunał zwraca uwagę przede wszystkim na to, że dla oceny strony formalnej rozpatrywanej skargi konstytucyjnej znaczenie
ma to, że skarżący wycofał zarzut niezgodności § 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie świadczeń socjalnych z art. 2 i art. 92
ust. 1 Konstytucji. Rezygnacja ta uzasadnia umorzenie postępowania w tym zakresie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy
o TK.
4. Ponadto Trybunał zauważa, że w piśmie procesowym z 9 grudnia 2013 r. skarżący zakwestionował także § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia
w sprawie urlopów, który nie był przedmiotem analizowanej skargi konstytucyjnej.
5. Trybunał przypomina, że zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy o TK jednym z warunków merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej
jest jej złożenie w zawitym terminie trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub
innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W uzasadnieniu wyroku w sprawie o sygn. SK 2/01 (wyrok TK z 26 marca 2002 r., OTK ZU
nr 2/A/2002, poz. 15) Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że jest to ostateczny termin do sformułowania elementów skargi konstytucyjnej.
Związany granicami kognicji Trybunał Konstytucyjny nie może zatem merytorycznie rozpatrzyć zarzutów sformułowanych po upływie
trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku (zob. postanowienie TK z 21 stycznia 1998 r., Ts 2/98, OTK ZU
nr 2/1998, poz. 21 oraz wyrok TK z 14 grudnia 1999 r., SK 14/98, OTK ZU nr 7/1999, poz. 163). Skoro zarzut dotyczący § 6 ust.
1 pkt 3 rozporządzenia w sprawie urlopów został sformułowany w piśmie procesowym z 9 grudnia 2013 r., to oznacza, że skarżący
postawił go po upływie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK.
6. Co do drugiego zarzutu w skardze – niezgodności § 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie świadczeń socjalnych z art. 64 ust.
1 i 2 Konstytucji – Trybunał stwierdza, że także w tym zakresie skarga nie mogła być rozpoznana merytorycznie. Wynika to z
dwóch względów.
6.1. Po pierwsze, zakwestionowany § 1 ust. 1 rozporządzenia w sprawie świadczeń socjalnych w brzmieniu:
„Policjantowi, który w związku z pełnieniem służby nabył w danym roku kalendarzowym prawo do urlopu wypoczynkowego w pełnym
wymiarze, oraz uprawnionym członkom jego rodziny przysługuje świadczenie pieniężne, zwane dalej »dopłatą do wypoczynku«, nie
był podstawą prawną orzeczenia o prawach skarżącego do dopłaty do wypoczynku. Naczelny Sąd Administracyjny wykluczył bowiem
możliwość uzyskania tego świadczenia ze względu na treść § 6 ust. 1 pkt 3 rozporządzenia w sprawie urlopów. Przepis ten nie
został jednak – w terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o TK – objęty skargą.
6.2. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że jedną z cech skargi konstytucyjnej jest jej zindywidualizowany charakter. Wyraża
się on zarówno w tożsamości podmiotowej, jak i przedmiotowej rozpatrywanej sprawy. W postępowaniu skargowym zasadnicze znaczenie
ma więc treść zarzutu niekonstytucyjności. Skarżący może uczynić przedmiotem zaskarżenia wyłącznie przepis, który był podstawą
ostatecznego rozstrzygnięcia sprawy przez sąd lub organ administracji publicznej. Warunek ten jest spełniony wtedy, gdy kwestionowany
w skardze przepis determinuje, w sensie normatywnym, treść orzeczenia przyjętego za podstawę skargi w tym jego aspekcie, w
którym skarżący upatruje naruszenie przysługujących mu praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym (zob. np. postanowienia
TK z 22 lutego 2001 r., Ts 193/00, OTK ZU nr 3/2001, poz. 77 oraz 2 kwietnia 2003 r., Ts 193/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz.
145). Aby ustalić, czy tak jest, trzeba odwołać się do sporu, w związku z którym zapadło prawomocne orzeczenie, i odnieść
jego podstawę prawną do przedmiotu zaskarżenia (zob. postanowienie TK z 6 lipca 2005 r., SK 27/04, OTK ZU nr 7/A/2005, poz.
84).
W przypadku rozpoznawanej skargi konstytucyjnej brak zależności między podstawą prawną wyrok NSA w sprawie I OSK 1105/12,
wskazanego przez skarżącego jako ostateczne, a tym wyrokiem NSA. Skarga nie spełnia więc warunków, o których mowa w art. 47
ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.
6.3. Po drugie, podstawą odmowy nadania skardze dalszego biegu jest to, że skarżący nie określił sposobu naruszenia jego praw
podmiotowych. W skardze brak jest argumentów, że doszło do naruszenia praw majątkowych skarżącego (art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji).
W szczególności niejasne jest, dlaczego należałoby przyjąć, że policjantowi, który nie skorzystał z urlopu, należy się dopłata
do wypoczynku, skoro istotą tego świadczenia jest zrekompensowanie części wydatków faktycznie poniesionych w związku ze skorzystaniem
z prawa do urlopu.
7. Wziąwszy pod uwagę powyższe względy, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.