W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 13 listopada 2003 r. pełnomocnik skarżącego zarzucił art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673) sprzeczność z art. 2, 7, 31 ust. 3 i art. 73 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 8 grudnia 2003 r. wezwano pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia w terminie 7 dni braków skargi konstytucyjnej poprzez m.in. wskazanie, czy zostało wydane rozstrzygnięcie oparte na zaskarżonym przepisie, z którym można by łączyć naruszenie przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych oraz czy została od niego wyczerpana droga prawna; dokładne określenie, w jaki sposób zaskarżony przepis prowadzi do naruszenia uregulowanej w art. 73 Konstytucji RP wolności nauczania itd.

W ustawowym terminie 7 dni pełnomocnik skarżącego nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, iż do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia pełnomocnikowi skarżącego 11 grudnia 2003 r. zarządzenia sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 8 grudnia 2003 r., żadne pismo pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy jest oczywiste, iż w wyznaczonym terminie nie zostały usunięte braki formalne skargi konstytucyjnej o sygn. Ts 191/03 i z tego względu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.