W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 29 października 2003 r. pełnomocnik skarżącej zaskarżył w całości
wyrok Sądu Apelacyjnego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku z 22 lipca 2003 r. (sygn. akt III AUa 771/03),
wnosząc o uchylenie tego wyroku, jak też poprzedzającego go wyroku Sądu Okręgowego w Białymstoku z 7 lutego 2003 r. (sygn.
akt VU 17798/01) oraz ustalenie skarżącej braku obowiązku zwrotu zasiłku chorobowego za okres od 1 lutego 1999 r. do 29 czerwca
1999 r. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucono naruszenie art. 2 oraz art. 32 Konstytucji RP poprzez przyjęcie błędnej wykładni art.
18 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa
(Dz. U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.) i art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z
ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz. U. Nr 60, poz. 636 ze zm.), a także naruszenie art. 45 ust.
1 Konstytucji RP poprzez fakt niezastosowania w sprawie przepisu art. 84 ust. 8 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie
ubezpieczeń społecznych (Dz. U. Nr 137, poz. 887 ze zm.) i jednoczesnego pozbawienia skarżącej prawa do sprawiedliwego rozpatrzenia
sprawy.
Trybunał Konstytucyjne zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie
którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.
W trybie skargi konstytucyjnej Trybunał orzeka zatem wyłącznie w sprawie zgodności z Konstytucją aktów normatywnych, mając
na celu wyeliminowanie z systemu prawnego przepisów prawa z nią niezgodnych. Przedmiotem postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym
nie są natomiast akty stosowania prawa, a Trybunał nie pełni funkcji kolejnej instancji odwoławczej.
Przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej uczyniono wyrok Sądu Apelacyjnego Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Białymstoku
z 22 lipca 2003 r. (sygn. akt III Aua 771/03), któremu zarzucono, iż poprzez wadliwe zastosowanie i dokonanie niewłaściwej
merytorycznie wykładni wskazanych w skardze przepisów, w stosunku do których, co należy podkreślić, nie wysunięto żadnych
zarzutów wskazujących na ich niekonstytucyjność, naruszył przepisy art. 2, art. 32 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji RP. Tak
określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego,
wynikających z art. 79 ust. l Konstytucji RP.
Biorąc powyższe pod uwagę należało orzec jak w sentencji.