2. Skarga konstytucyjna inicjująca postępowanie w niniejszej sprawie nie spełniała wymogów warunkujących jej merytoryczne rozpoznanie, albowiem skarżący nie uprawdopodobnił, by przyczyna naruszenia jego praw lub wolności tkwiła w zaskarżonych przepisach prawnych. Pociągnęło to za sobą konieczność umorzenia postępowania w całości na podstawie art. 59 ust. 1 pkt 2 u.o.t.p.TK ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.

3. Podniesione w skardze zarzuty niezgodności z Konstytucją zostały sformułowane wobec treści art. 112 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2024 r. poz. 959, ze zm.; dalej: u.k.s.s.c.). Przywołane przepisy stanowią: „Jeżeli wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych zgłoszony przed upływem terminu do opłacenia pisma został prawomocnie oddalony, przewodniczący wzywa stronę do opłacenia złożonego pisma, na podstawie art. 130 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego” (art. 112 ust. 2) oraz „Przepisu ust. 2 nie stosuje się, jeżeli pismo podlegające opłacie w wysokości stałej lub stosunkowej obliczonej od wskazanej przez stronę wartości przedmiotu sporu lub wartości przedmiotu zaskarżenia, zostało wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego. W takim przypadku, jeżeli wniosek o zwolnienie od kosztów sądowych złożony przed upływem terminu do opłacenia pisma został oddalony, tygodniowy termin do opłacenia pisma biegnie od dnia doręczenia stronie postanowienia, a gdy postanowienie zostało wydane na posiedzeniu jawnym – od dnia jego ogłoszenia. Jeżeli jednak o zwolnieniu od kosztów sądowych orzekał sąd pierwszej instancji, a strona wniosła zażalenie w przepisanym terminie, termin do opłacenia pisma biegnie od dnia doręczenia stronie postanowienia oddalającego zażalenie, a jeżeli postanowienie sądu drugiej instancji zostało wydane na posiedzeniu jawnym – od dnia jego ogłoszenia” (art. 112 ust. 3). Zakwestionowane regulacje zostały zaskarżone w zakresie, w jakim – w wypadku prawomocnego odrzucenia apelacji w wyniku rozpoznania, na podstawie art. 380 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2024 r. poz. 1568, ze zm.; dalej: k.p.c.), zarzutów podniesionych wobec postanowienia sądu drugiej instancji o oddaleniu wniosku o zwolnienie od kosztów sądowych – nie przewidują, na podstawie art. 130 k.p.c., wezwania strony do opłacenia pisma, a jeżeli pismo podlegające opłacie zostało wniesione przez adwokata lub radcę prawnego – nie przewidują tygodniowego terminu opłacenia pisma, liczonego od daty doręczenia postanowienia o odrzuceniu apelacji lub od dnia jego ogłoszenia.

Trybunał Konstytucyjny zauważył w tym kontekście, że spośród zaskarżonych przepisów podstawą prawną ostatecznego orzeczenia zapadłego wobec skarżącego był jedynie art. 112 ust. 3 u.k.s.s.c. W sprawie nie znalazł natomiast zastosowania art. 112 ust. 2 u.k.s.s.c. nieodnoszący się do pism podlegających określonym rodzajom opłat, które to pisma zostały wniesione przez adwokata, radcę prawnego lub rzecznika patentowego. Pismem podlegającym opłacie w wypadku skarżącego była bowiem apelacja, a tę wniósł reprezentujący skarżącego adwokat. W konsekwencji w odniesieniu do art. 112 ust. 2 u.k.s.s.c. postępowanie podlegało umorzeniu ze względu na niedopuszczalność wydania wyroku.