W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 7 maja 2013 r. Zespół Adwokacki nr 1 w Kutnie (dalej: skarżący)
wystąpił o stwierdzenie, że „wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 grudnia 2012 r. w sprawie [o] sygn.
akt: II GSK 1233/12 oparty na treści art. 188 i art. 58 §1 pkt. 2 i 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 – Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi [(Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.)], naruszający prawo wykonywania zawodu w zespole adwokackim
jest niezgodny z art. 2, [art.] 17 ust. 2 i art. 65 ust. 1 Konstytucji RP”. Wraz ze skargą konstytucyjną skarżący złożył wniosek
o wydanie postanowienia tymczasowego o zawieszeniu wykonania zakwestionowanego wyroku.
Postanowieniem z 24 września 2013 r. (doręczonym pełnomocnikowi 30 września 2013 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania
dalszego biegu skardze konstytucyjnej, ustaliwszy, że skarżący zakwestionował w niej zasadność wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego
(dalej: NSA) z 7 grudnia 2012 r. (sygn. akt II GSK 1233/12). Niezależnie od powyższego Trybunał wskazał, że skarżący wniósł
skargę po terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102,
poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
W zażaleniu z 7 października 2013 r. skarżący zakwestionował postanowienie Trybunału w całości. Wniósł o uwzględnienie złożonego
środka odwoławczego i wniosku, o którym mowa w art. 50 ust. 1 ustawy o TK. Skarżący zarzucił, że odmowa nadania dalszego biegu
skardze konstytucyjnej jest nieuzasadniona, gdyż – wbrew temu, co ustalił Trybunał – nie kwestionuje on zasadności rozstrzygnięcia.
Stwierdził, że wykazał, iż wydany „wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego jest niezgodny z powołanymi przepisami Konstytucji”.
Jednocześnie zarzucił, że wyrok ten jest niezgodny z art. 38 ustawy z dnia 26 maja 1982 – Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2009
r. Nr 146, poz. 1188, ze zm.; dalej: prawo o adwokaturze), a także z przepisami ustawy z dnia 18 sierpnia 2011 r. o zmianie
ustawy – Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 203, poz. 1192; dalej: ustawa zmieniająca).
W odniesieniu do drugiej podstawy odmowy nadania dalszego biegu skardze, skarżący stwierdził, że skoro wyrok NSA został doręczony
pełnomocnikowi 6 lutego 2013 r., to zgodnie z art. 111 § 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) w związku z art. 20 ustawy o TK termin do wniesienia skargi upływał 7 – a nie jak przyjął Trybunał
– 6 maja 2013 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. W myśl art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie
Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje
zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i w związku z art. 49 ustawy
o TK). Bada przede wszystkim, czy w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze
dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą
podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
2. Trybunał stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty sformułowane w zażaleniu nie podważają podstaw
odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
3. Skarżący twierdzi, że w skardze wykazał, iż „wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego jest niezgodny z powołanymi przepisami
Konstytucji”, a także z art. 38 prawa o adwokaturze oraz przepisami ustawy zmieniającej. Trybunał nie ma zatem wątpliwości,
że skarżący – także w zażaleniu – formułuje zarzut wadliwego stosowania prawa. Skarżący nie bierze pod uwagę tego, że w myśl
art. 79 ust. 1 Konstytucji postawienie zarzutu naruszenia praw konstytucyjnych przez ewentualne błędne stosowanie prawa nie
może prowadzić do merytorycznego rozpoznania skargi.
W postanowieniu z 24 września 2013 r. Trybunał prawidłowo zatem stwierdził, że skarga konstytucyjna nie spełnia podstawowego
warunku określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji, i zgodnie z art. 49 w związku z art. 39 ust. 1 pkt 1 in fine odmówił nadania jej dalszego biegu.
4. Na uwzględnienie nie zasługuje także drugi zarzut sformułowany w zażaleniu. Trybunał zwraca uwagę na to, że określony w
art. 46 ust. 1 ustawy o TK termin do wniesienia skargi konstytucyjnej jest oznaczony w miesiącach. W związku z tym do obliczania
jego biegu ma zastosowanie art. 112 k.c. zdanie pierwsze, a nie – jak przyjął skarżący – art. 111 § 2 k.c.
4.1. Artykuł 112 k.c. statuuje tzw. kalendarzową metodę obliczania terminów, zgodnie z którą termin oznaczony w tygodniach,
miesiącach i latach kończy się w dniu, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu. Jeżeli zatem doręczenie
ostatecznego orzeczenia – tak jak w sprawie, w związku z którą skarżący wniósł skargę konstytucyjną – nastąpiło 6 lutego 2013
r., a termin do wniesienia skargi konstytucyjnej wynosi 3 miesiące, to upłynął on 6 maja 2013 r. o godz. 24:00.
4.2. Artykuł 111 § 2 k.c. określa natomiast sposób obliczania biegu terminu oznaczonego w dniach, w przypadku, gdy początkiem
jego biegu nie jest określony dzień, lecz zdarzenie, które ma nastąpić w tym dniu.
Wziąwszy pod uwagę to, że zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny
– na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK – orzekł jak w sentencji.
Nieuwzględnienie zażalenia kończy postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym, co czyni bezprzedmiotowym wydanie postanowienia
tymczasowego na podstawie art. 50 ust. 1 ustawy o TK. Postanowienie to można bowiem wydać wyłącznie w czasie trwania postępowania
zainicjowanego złożeniem skargi konstytucyjnej.