1. Naczelny Sąd Administracyjny (NSA) wyrokami z 26 maja 1998 r. uchylił przyznane TVN Sp. z o.o. koncesje nr 219/97 – T i nr 220/97 – T wydane przez Przewodniczącego Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji (KRRiTV) umożliwiające spółce nadawanie programów telewizyjnych o zasięgu regionalnym – na terenie byłych województw łódzkiego i warszawskiego.

Zgodność powyższych orzeczeń NSA z konstytucyjnie chronionymi wolnościami i prawami skarżącej spółki, zakwestionowała ona w trybie skargi konstytucyjnej. Wniesionym przez skarżącą spółkę dwóm skargom, Trybunał Konstytucyjny nadał bieg pod wspólną sygnaturą SK 16/98.

Połączone skargi zawierały wniosek o wydanie przez Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 50 ust. 1 powołanej ustawy postanowienia tymczasowego, które miało wstrzymać wykonanie orzeczeń NSA, aby nie dopuścić do powstania nieodwracalnych skutków gospodarczych wiążących się z dużym uszczerbkiem dla interesów finansowych skarżącego.

Do czasu wpłynięcia wniosku o umorzenie postępowania, Trybunał Konstytucyjny nie wydał postanowienia tymczasowego, jak również nie skierował sprawy do rozpoznania na rozprawie.

2. Skarżąca spółka wraz z wszczęciem postępowania skargowego podjęła równolegle działania prawne zmierzające do wydania nowych decyzji koncesyjnych, zezwalających na nadawanie telewizyjnych programów na takich samych warunkach oraz o takim samym zasięgu regionalnym, jaki został przyznany jej uchylonymi koncesjami. Działania te doprowadziły do przeprowadzenia przez KRRiTV nowego postępowania koncesyjnego, w wyniku którego jej Przewodniczący 2 lutego 1999 r. udzielił skarżącej spółce dwóch nowych koncesji nr 237/99 – T i nr 238/99 – T, których postanowienia są – jej zdaniem – tożsame z postanowieniami koncesji uchylonych przez NSA.

3. Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Z art. 66 rozpatrywanego w związku z art. 31 ust. 1 powołanej ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jednoznacznie wynika, że Trybunał Konstytucyjny jest związany granicami wniesionej przez uprawniony podmiot skargi konstytucyjnej (wniosku, pytania prawnego). Przepisy te są wyrazem ogólnej zasady działania organów władzy sądowniczej, zgodnie z którą postępowanie przed tymi organami mogą inicjować tylko uprawnione podmioty w sytuacji, gdy uznają one, iż ich interesy prawne – w tym wypadku wolności i prawa konstytucyjne – zostały naruszone. Organy te więc co do zasady nie rozpoznają spraw z inicjatywy własnej ani z urzędu. W ten sposób zasady dyspozycyjności i kontradyktoryjności postępowania znajdują swoje najpełniejsze zastosowanie, co pozwala organom sądowym zachować pozycję niezależnego i niezawisłego arbitra. Konsekwencją normatywną tych zasad jest treść art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy, który w wypadku cofnięcia skargi (wniosku, pytania prawnego) przez uprawniony podmiot nakłada na Trybunał Konstytucyjny obowiązek umorzenia postępowania.

Kierując się powyższymi ustaleniami przy rozpoznawaniu wniosku TVN Sp. z o.o. z 10 lutego 1999 r. o umorzenie postępowania w sprawie, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wniosek jest zasadny i zasługuje na uwzględnienie.

W sprawie nie budzi żadnych wątpliwości fakt, iż cofnięcie skargi nastąpiło po pierwsze, przez podmiot uprawniony – umocowanych przedstawicieli TVN Sp. z o.o., po drugie, w formie spełniającej wymóg pisma procesowego, po trzecie zaś, cofnięcie to nastąpiło przed rozpoczęciem rozprawy, a więc mieściło się w granicach swobodnego uznania wnioskodawcy.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak na wstępie.