W skardze konstytucyjnej z 17 listopada 2011 r. Jan K. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 6e ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.) w zakresie, w jakim ogranicza do okresu sześciomiesięcznego prawo do pobierania uposażenia należnego skarżącemu przed odwołaniem z funkcji komendanta, pomimo że przebywał w dniu upływu tego terminu na zwolnieniu lekarskim, a następnie został uznany przez komisję lekarską za osobę niezdolną do służby w Policji, z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została skierowana w związku z następującym stanem faktycznym i prawnym. Wskutek rozkazu personalnego nr 22/10 z 11 marca 2010 r. skarżący został z dniem 22 marca 2010 r. zwolniony z dyspozycji Komendanta Powiatowego Policji w Końskich i z dniem 23 marca 2010 r. mianowany na stanowisko specjalisty Zespołu do Walki z Przestępczością Gospodarczą Wydziału Kryminalnego. Decyzję tę skarżący zaskarżył, a Świętokrzyski Komendant Wojewódzki Policji w Kielcach rozkazem utrzymał ją w mocy (rozkaz personalny nr 232 z 22 kwietnia 2010 r.). Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach oddalił skargę na decyzję organów policji (wyrok z 4 listopada 2010 r., sygn. akt II SA/Ke 383/10). Skarga kasacyjna od tego wyroku została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z 30 czerwca 2011 r., sygn. akt I OSK 307/11).

Skarżący nie przedstawił argumentacji uzasadniającej zarzuty niekonstytucyjności. Nie nawiązał do treści Konstytucji, ograniczył się wyłącznie do przedstawienia własnej interpretacji przepisów ustawy o Policji, próbując dowieść wadliwości postępowania orzekających w jego sprawie organów i sądów administracyjnych.

Postanowieniem z 28 lutego 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, skarżący uczynił przedmiotem skargi stosowanie prawa, a nadto skarga nie określała sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności i praw.

Na postanowienie Trybunału o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu skarżący w ustawowym terminie wniósł zażalenie. Zaznaczył w nim, że nie zgadza się z zakwestionowanym orzeczeniem, ale nie podał żadnych argumentów na poparcie swojego zdania. Ograniczył się jedynie do powielenia treści skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Znaczy to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności, odnosząc się do zanegowania zarzutu Trybunału, że skarżący nie spełnił wymogów z art. 47 ust. 2 i 3 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny przypomina, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa była oparta. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie prawidłowości tej odmowy. Rozpatrywane zażalenie ogranicza się do negacji stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zawartego w postanowieniu z 28 lutego 2012 r. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, treść zażalenia nie dostarcza argumentów podważających przesłanki tego orzeczenia, gdyż w środku odwoławczym nie odniesiono się do argumentacji przemawiającej za odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, a zatem nie wykazano, na czym polega nietrafność zaskarżonego postanowienia. Można jedynie ponownie stwierdzić, że skarżący nie dokonał subsumcji – nie porównał treści normatywnej zakwestionowanych przepisów z regulacjami konstytucyjnymi, a także nie wyprowadził z tego porównania żadnych wniosków. Takie postępowanie uchybiało wymogom wynikającym z art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o TK.

Niezależnie od powyższego, Trybunał Konstytucyjny ponownie odniósł się do podstaw postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu i stwierdził, że skarżący w żadnej mierze nie nawiązał do treści postanowień Konstytucji ani do wynikających z nich standardów. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, niewystarczające jest wskazanie, że zaskarżony przepis stanowił podstawę ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej. Bez porównania normy zaskarżonej z normą konstytucyjną nie można skutecznie zakwestionować konstytucyjności przepisu. Ponadto, skarżący wskazał jako wzorce kontroli art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji. Z utrwalonego już orzecznictwa TK wynika jednak, że postanowienia te nie są samoistnymi źródłami praw podmiotowych jednostki. Orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego jest w tej sprawie jednolite, ugruntowane i zostało przytoczone w postanowieniu z 28 lutego 2012 r.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia.