1. Działając na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji w związku z art. 24 ust. 2 i art. 31 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z 2000 r. Nr 48, poz. 552 i Nr 53, poz. 638 oraz z 2001 r. Nr 98, poz. 1070), grupa posłów wystąpiła 23 lutego 2005 r. z wnioskiem o stwierdzenie niezgodności art. 88, art. 89, art. 93 i art. 94 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353 ze zm.; dalej: ustawa o F.U.S.) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1 i art. 67 ust. 1 Konstytucji.

W uzasadnieniu wnioskodawcy podnieśli, że w wyniku nowelizacji kwestionowane przepisy wprowadziły nową formułę waloryzacji świadczeń emerytalnych i rentowych, która naruszała interesy świadczeniobiorców uregulowane w „starej” ustawie o F.U.S. Wnioskodawcy opisując mechanizm waloryzacji stwierdzili, że wprowadza on mniej korzystne zasady waloryzacji od dotychczasowych zasad. Przyjęcie nowej formuły prawnej waloryzacji ustawodawca uzasadnił prawie wyłącznie koniecznością uzdrowienia stanu finansów publicznych i całkowicie abstrahował od kwestii praw osób uposażonych, które gwarantuje im Konstytucja. Zdaniem wnioskodawców, zaskarżone przepisy nie gwarantują utrzymania stałej wartości świadczeń emerytalnych i rentowych, a zatem nie respektują gwarancji chronionych konstytucyjnie praw, które wynikają ze wskazanych wzorów kontroli. Wnioskodawcy wskazali, że doszło w ten sposób do naruszenia zasady sprawiedliwości społecznej (art. 2 Konstytucji), zasady równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji) oraz zasady proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji).

W podsumowaniu wnioskodawcy wnieśli o stwierdzenie niekonstytucyjności zaskarżonych przepisów ustawy o F.U.S.

2. Pismem z 25 maja 2005 r. stanowisko w sprawie zajął Prokurator Generalny, który wniósł o uznanie kwestionowanych przepisów za zgodne ze wskazanymi we wniosku przepisami Konstytucji.

Prokurator zauważył, że wbrew twierdzeniom wnioskodawców ochrona równowagi budżetowej jest wartością konstytucyjną zasługującą na ochronę, a zasada zaufania do państwa nie oznacza zakazu modyfikacji przepisów, o ile ustawodawca dochowa warunków przyzwoitej legislacji. Zasady tej zaś ustawodawca nie naruszył.

Prokurator nie podzielił również pozostałych zarzutów, powołując się na prawo ustawodawcy do swobodnego – w granicach przepisów konstytucyjnych – kształtowania uprawnień socjalnych obywateli.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Dnia 19 października 2005 r. stosownie do art. 98 ust. 1 zd. drugie Konstytucji oraz postanowienia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 września 2005 r. w sprawie zwołania pierwszego posiedzenia Sejmu RP (M. P. Nr 57, poz. 774) zakończyła się IV kadencja Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, na skutek czego wygasły mandaty posłów tej kadencji.

Zgodnie z ustalonym w Trybunale Konstytucyjnym orzecznictwem (zob. postanowienia TK z: 2 czerwca 1993 r., sygn. U. 4/93, OTK w 1993 r., cz. II, poz. 21, s. 235 i sygn. U. 5/93, tamże, poz. 22, s. 237; 12 listopada 1997 r., sygn. K. 21/97, OTK ZU nr 3-4/1997, poz. 58, s. 684 i sygn. K. 27/97, tamże, poz. 59, s. 688) zakończenie kadencji Sejmu RP i Senatu RP powoduje utratę uprawnienia wnioskodawców do występowania przed Trybunałem Konstytucyjnym.

Utrata legitymacji wnioskodawców nie pozwala na merytoryczne rozpoznanie sprawy i dlatego zachodzi konieczność umorzenia postępowania (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).