W skardze konstytucyjnej, sporządzonej przez pełnomocnika skarżącego – Piotra M., zakwestionowana została zgodność z Konstytucją art. 6 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.; dalej: k.p.a.). Zaskarżonemu przepisowi k.p.a. skarżący zarzucił niezgodność z art. 7 Konstytucji, polegającą na „zawężeniu jego zakresu do określenia podstawy prawnej wydanej decyzji bez nałożenia obowiązku i wymogu prawnego, aby przepis prawa, na podstawie którego orzeczono ostatecznie obligował organ do działania w granicach prawa”.

Skargę konstytucyjną wniósł skarżący w związku z następującą sprawą. Decyzją z 2 stycznia 2008 r. (nr GD.GP.7437-9/05) Starosta Kamieniogórski orzekł o dokonaniu zmian klasyfikacji gruntów położonych w gminie Kamienna Góra, a stanowiących własność skarżącego. W wyniku odwołania skarżącego decyzja ta została następnie utrzymana w mocy decyzją Dolnośląskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z 6 marca 2008 r. (nr GD.7714-1/08). Skargę skarżącego od decyzji organu II instancji oddalił Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu wyrokiem z 12 sierpnia 2008 r. (sygn. akt III SA/Wr 285/08). W uzasadnieniu tego orzeczenia sąd administracyjny wskazał, że istotą sporu między skarżącym a organem administracji publicznej było stwierdzenie podstawy prawnej do wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie zmiany kwalifikacji gruntów i wydania decyzji w tym zakresie. W ocenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego podstawą taką były przepisy ustawy z dnia 17 maja 1989 r. - Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r. Nr 240, poz. 2027, ze zm.; dalej: p.g.k.). Skarga kasacyjna skarżącego od wskazanego wyżej orzeczenia została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 października 2009 r. (sygn. akt I OSK 1486/08). W uzasadnieniu tego orzeczenia Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymał w całości stanowisko sądu I instancji co do dopuszczalności wszczęcia z urzędu postępowania w sprawie przekwalifikowania gruntów rolnych na podstawie przepisów p.g.k.

W piśmie do Trybunału Konstytucyjnego z 4 marca 2010 r. skarżący wniósł o potraktowanie jego dwóch skarg konstytucyjnych, sporządzonych przez ustanowionych odrębnie pełnomocników, jako jednej skargi konstytucyjnej. W razie nieuwzględnienia powyższego wniosku skarżący oświadczył, że cofa pełnomocnictwo udzielone do sporządzenia niniejszej skargi konstytucyjnej, samą zaś skargę konstytucyjną wycofuje.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, korzystanie ze skargi konstytucyjnej jako środka ochrony praw i wolności jest dopuszczalne na zasadach określonych w ustawie. Zasady te sprecyzowane zostały w przepisach ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). W myśl art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie na skutek cofnięcia skargi konstytucyjnej. Wydanie przez Trybunał Konstytucyjny postanowienia o umorzeniu postępowania w sprawie wniesionej skargi konstytucyjnej stanowi więc obligatoryjny skutek jej cofnięcia przez skarżącego.

W analizowanym przypadku nie ulega wątpliwości, że skarżący złożył pisemne oświadczenie o cofnięciu skargi konstytucyjnej. Skuteczność tego cofnięcia uzależnił jednak od nieuwzględnienia przez Trybunał wniosku o łączne potraktowanie za jedną skargę konstytucyjną niniejszej skargi, jak i odrębnej skargi konstytucyjnej, złożonej przez innego, ustanowionego przez skarżącego pełnomocnika. Należy w związku z tym zauważyć, że w świetle obowiązujących przepisów dotyczących postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym łączne rozpatrzenie skarg konstytucyjnej jest możliwe tylko wyjątkowo, dopiero na etapie skierowania skargi konstytucyjnej do rozpatrzenia merytorycznego (§ 27 Uchwały Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2006 r. w sprawie Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego, M. P. Nr 72, poz. 720). Brak natomiast podstawy prawnej dla tego rodzaju połączenia skarg konstytucyjnych już na etapie ich wstępnej kontroli.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, działając na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny orzekł, jak w sentencji.