Jak wskazał Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, termin do wniesienia skargi konstytucyjnej wynosi 3 miesiące od doręczenia
skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Dla biegu terminu do wniesienia
skargi nie ma zasadniczego znaczenia termin doręczenia ostatecznego orzeczenia pełnomocnikowi skarżącej, lecz skarżącemu.
Dokonując rozstrzygnięcia w przedmiocie dopuszczalności skargi konstytucyjnej, Trybunał oparł się wobec tego na ustaleniach
wskazanych przez samą skarżącą w skardze konstytucyjnej. Na stronie drugiej skargi, w wykazie załączników wskazano bowiem
wprost: „postanowienie z 2 czerwca 2006 r. sygn. akt V Cz 925/06 ostateczne, doręczone w dniu 17 czerwca 2006 r.”. Taki termin
przyjął też Trybunał dla obliczenia terminów w niniejszej sprawie. Należy w związku z tym przyjąć, że doręczenie orzeczenia
skarżącej nastąpiło w tym terminie, a tym samym nie dochowano trzymiesięcznego okresu wniesienia skargi. Podkreślić należy,
że w zażaleniu na postanowienie Trybunału skarżąca nie odniosła się do tej okoliczności, wskazując jedynie na inny termin
doręczenia skargi pełnomocnikowi skarżącej, a tym samym nie podważyła prawidłowości ustaleń Trybunału.
Niezależnie od wskazanych okoliczności zauważyć należy, że niedopuszczalność nadania biegu skardze konstytucyjnej wynika także
z zakresu wskazanych wzorców konstytucyjnych oraz braku uzasadnienia ich naruszenia. Zdaniem skarżącej, zaskarżone przepisy
są niezgodne z art. 2 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Tymczasem, jak wynika z utrwalonej linii orzecznictwa Trybunału, art.
2 Konstytucji nie może stanowić samodzielnego wzorca kontroli w trybie skargi konstytucyjnej (por. np. postanowienia z: 27
kwietnia 1998 r., Ts 46/98, OTK ZU 1999/Supl., poz. 39; 3 listopada 1998 r., Ts 116/98, OTK ZU nr 1/1999, poz. 10; 30 listopada
1999 r., Ts 97/99, OTK ZU nr 1/2000, poz. 19; 15 listopada 2000 r., Ts 86/00, OTK ZU nr 8/2000, poz. 308; 10 stycznia 2001
r., Ts 72/00, OTK ZU nr 1/2001, poz. 12). Drugi ze wskazanych przez wnioskodawcę wzorców konstytucyjnych, tj. art. 77 ust.
2 Konstytucji, stanowi: „Ustawa nie może nikomu zamykać drogi sądowej dochodzenia naruszonych wolności lub praw”. Również
treść tego przepisu była przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego (zob. wyroki TK z: 9 czerwca 1998 r., K. 28/97, OTK
ZU nr 4/1998, poz. 50; 14 czerwca 1999 r., K. 11/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 97; 16 marca 1999 r., SK 19/98, OTK ZU nr 3/1999,
poz. 36; 10 maja 2000 r., K. 21/99, OTK ZU nr 4/2000, poz. 109). Przepis art. 77 ust. 2 Konstytucji należy rozumieć jako szczegółowe
rozwinięcie art. 45 ust. 1 Konstytucji, zaś między postanowieniami art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 istnieje organiczna więź,
a treść tego ostatniego przepisu stanowi dopełnienie konstytucyjnego prawa do sądu. Ponadto, w sytuacji, w której skarżąca
domaga się stwierdzenia, że brak możliwości wznowienia postępowania zakończonego prawomocnym postanowieniem, a więc postępowania
nadzwyczajnego, prowadzonego po prawomocnym orzeczeniu w sprawie, stanowi naruszenie konstytucyjnego prawa, niezbędne jest
dokładne wskazanie, na czym w przekonaniu skarżącej polega owo naruszenie. Tymczasem, w skardze konstytucyjnej, poza ogólnym
odniesieniem się do przepisu art. 77 ust. 2 Konstytucji i przytoczeniem jego treści, brak jakiegokolwiek uzasadnienia stawianych
zarzutów. W tej sytuacji uznać więc należy, że skarżąca nie wykazała naruszenia konstytucyjnych praw i wolności, co stanowi
samodzielną podstawę odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej.