W skardze konstytucyjnej z 8 maja 2006 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 stycznia 1998 r. w sprawie najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników (Dz. U. Nr 16, poz. 74 ze zm.) z art. 2, art. 42 ust. 1, art. 65 ust. 4, art. 87 ust. 1 i 2, art. 92 ust. 1 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z dnia 29 sierpnia 2006 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez wskazanie adresu skarżącego; doręczenie wyroku Sądu Rejonowego w Bielsku-Białej z dnia 17 marca 2005 r. (III K 438/04); przedłożenie pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej; podanie daty doręczenia ostatecznego orzeczenia o prawach i wolnościach skarżącego; doręczenie czterech kopii skargi konstytucyjnej wraz z załącznikami; dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 2, art. 42 ust. 1, art. 65 ust. 4, art. 87 ust. 1 i 2, art. 92 ust. 1 Konstytucji, przez zaskarżone przepisy rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 29 stycznia 1998 r. w sprawie najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników (Dz. U. Nr 16, poz. 74 ze zm.).

Zarządzenie to zostało doręczone skarżącemu w dniu 6 września 2006 r.

W ustawowym terminie 7 dni skarżący nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej.

W tej sytuacji, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.