W skardze konstytucyjnej nadanej 25 lipca 2008 r. zarzucono, że art. 3986 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w zakresie, w jakim przewiduje odrzucenie – bez wezwania do usunięcia braków – skargi kasacyjnej niespełniającej wymagań określonych w art. 3984 § 1 powołanej ustawy, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji. W ocenie skarżącego odrzucenie skargi kasacyjnej na podstawie zaskarżonego w skardze przepisu z powodu niespełnienia wymagań określonych w art. 3984 § 1 k.p.c., bez możliwości usunięcia braków, jest ze strony ustawodawcy przejawem zbytniego formalizmu, co w konsekwencji narusza prawo do sądu określone w art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została wniesiona w oparciu o następujący stan faktyczny.

Wyrokiem z 1 grudnia 2006 r. (sygn. akt VII U 3327/05), Sąd Okręgowy w Krakowie – Wydział VII Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołanie skarżącego od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w Krakowie z 28 lipca 2005 r. (znak US 018/40/0/238/05). Apelacja skarżącego została w dniu 17 stycznia 2008 r. oddalona przez Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie (sygn. akt III AUa 432/07). Wniesiona w tej sprawie skarga kasacyjna została odrzucona przez Sąd Apelacyjny – Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie, Wydział III w dniu 14 maja 2008 r. (sygn. akt III AUa 432/07). Powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącemu 26 czerwca 2008 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw, którego merytoryczne rozpatrzenie uwarunkowane zostało spełnieniem szeregu przesłanek wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji, a doprecyzowanych w przepisach ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). W drodze skargi konstytucyjnej można domagać się zbadania konstytucyjności tylko takich przepisów, na podstawie których orzeczono ostatecznie o przysługujących skarżącemu konstytucyjnych prawach lub wolnościach. Rozstrzygnięcie dotykające wskazanych praw i wolności uzyskuje walor ostateczności dopiero w momencie wyczerpania przysługującej skarżącemu drogi prawnej (zob. art. 46 ustawy o TK).

W sprawie, w związku z którą wniesiono do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną, skarżący nie wyczerpał przysługującej mu drogi prawnej. Jako ostateczne rozstrzygniecie w sprawie, skarżący wskazał postanowienie Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Krakowie – Wydział III z 14 maja 2008 r., odrzucające skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego – Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Krakowie, Wydział III z 17 stycznia 2008 r. (sygn. akt III AUa 432/07). W świetle art. 3941 § 1 k.p.c, od takiego rozstrzygnięcia przysługiwało skarżącemu zażalenie do Sądu Najwyższego, z którego pełnomocnik skarżącego nie skorzystał. W niniejszej sprawie rezygnacja ze złożenia zażalenia oznacza więc niewyczerpanie drogi prawnej, co powoduje niedopuszczalność merytorycznego rozpoznania formułowanych w skardze zarzutów.

Niezależnie od powyższego należy wskazać, że wniesionej skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg również dlatego, że merytoryczne rozpatrzenie sformułowanych w niej zarzutów jest zbędne.

Kwestionowany przez skarżącego przepis k.p.c. był już przedmiotem rozważań Trybunału Konstytucyjnego, także w kontekście wskazanego w skardze konstytucyjnej wzorca kontroli. Wyrokiem z 1 lipca 2008 r. (SK 40/07, OTK ZU nr 6/A/2008, poz. 1), Trybunał Konstytucyjny orzekł m.in., że „art. 3986 § 2 i 3 w związku z art. 3984 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w zakresie, w jakim przewiduje odrzucenie – bez wezwania do usunięcia braków – skargi kasacyjnej niespełniającej wymagań określonych w art. 3984 § 1 pkt 3 powołanej ustawy, jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji”.

Zgodnie z art. 39 ust. l pkt 1 ustawy o TK Trybunał umarza na posiedzeniu niejawnym postępowanie, jeżeli wydanie orzeczenia jest zbędne lub niedopuszczalne. Taki stan rzeczy ma niewątpliwie miejsce, gdy zaskarżony przepis prawny był już przedmiotem kontroli jego zgodności z Konstytucją w innej sprawie rozpoznawanej przez Trybunał (zob. postanowienia z: 3 października 2001 r., SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218; 25 listopada 2002 r., SK 30/01, OTK ZU nr 6/A/2002, poz. 88 oraz 26 marca 2002 r., P 3/02, OTK ZU nr 2/A/2002, poz. 22).

Zważywszy, że przedmiot niniejszej sprawy jest zbieżny z materią, co do której Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się szczegółowo we wspomnianym wyroku z 1 lipca 2008 r. (SK 40/07), a także w związku z niewyczerpaniem przez skarżącego drogi prawnej, należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.