Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji, każdy, czyje prawa lub wolności zostały naruszone ma prawo wnieść do Trybunału Konstytucyjnego
skargę konstytucyjną w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ
administracji orzekł ostatecznie o jego prawach lub wolnościach określonych w Konstytucji. Skarga konstytucyjna została w
przepisach Konstytucji i ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) ukształtowana
jako szczególny środek o charakterze osobistym, służący ochronie konstytucyjnych praw i wolności skarżącego.
W niniejszej sprawie skarżąca wywodzi swoją legitymację do wniesienia skargi konstytucyjnej z okoliczności, że jest ona następczynią
prawną zmarłego męża oraz, że – wspólnie z dziećmi – odziedziczyła na podstawie ustawy spadek po zmarłym mężu. Stroną postępowania
cywilnego, w którym zapadło ostateczne orzeczenie w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji, a także w którym doszło, zdaniem
skarżącej, do naruszenia konstytucyjnego prawa do sądu, był jednakże wyłącznie nieżyjący już mąż skarżącej. Prawo do wniesienia
skargi konstytucyjnej nie ma charakteru majątkowego, nie podlega zatem dziedziczeniu i nie przechodzi na spadkobierców zmarłego
obywatela. Legitymacja do wystąpienia ze skargą konstytucyjną przysługuje skarżącemu tylko wówczas, gdy jest on adresatem
normy prawnej i na skutek przewidzianych w tej normie okoliczności powstają prawa lub obowiązki, które dotyczą go osobiście,
a wydane na podstawie kwestionowanego aktu normatywnego ostateczne rozstrzygnięcie narusza konstytucyjnie chronioną sferę
wolności i praw skarżącego (por. postanowienia TK z: 16 stycznia 2001 r., Ts 84/00, OTK ZU nr 5/2001, poz. 130 i 6 czerwca
2001 r., Ts 7/01, OTK ZU nr 5/2001, poz. 148). Skarżąca, która nie była stroną przedmiotowego postępowania nie jest w konsekwencji
podmiotem legitymowanym do wniesienia skargi konstytucyjnej, zmierzającej do obrony konstytucyjnych praw przysługujących nie
jej, lecz osobie trzeciej.