W skardze konstytucyjnej Stefana A. sporządzonej 30 czerwca 1998 r. zarzucono, iż art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450) jest niezgodny z art. 67 oraz art. 68 pkt 3 Konstytucji RP. Zdaniem skarżącego, zakwestionowany przepis narusza jego prawo do zabezpieczenia społecznego w razie niezdolności do pracy, a także do szczególnej opieki należnej osobom niepełnosprawnym i w podeszłym wieku.

Skarżący wskazał, iż stosując art. 6 pkt 2 ustawy z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w W. decyzją z 20 października 1996 r. odmówił skarżącemu przyznania renty inwalidzkiej. Decyzja ta została zmieniona przez wyrok Sądu Wojewódzkiego – Sądu Ubezpieczeń Społecznych w W. z 18 kwietnia 1997 r. na korzyść skarżącego, jednak Sąd Apelacyjny w W. wyrokiem z 21 października 1997 r. ostatecznie oddalił odwołanie skarżącego uchylając wyrok Sądu Wojewódzkiego – Sądu Ubezpieczeń Społecznych w W.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 7 września 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, stwierdzając, iż nie został dochowany dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

Na postanowienie to wniósł zażalenie pełnomocnik skarżącego. Zarzucił on Trybunałowi Konstytucyjnemu błędne przyjęcie, iż skarga konstytucyjna została złożona po upływie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z 21 października 1997 r. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, jeżeli w terminie określonym w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym wszczęto postępowanie o ustanowienie adwokata z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, to termin ten biegnie na nowo od daty zakończenia tego postępowania. Przyjęta przez Trybunał Konstytucyjny interpretacja art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, w myśl której dochodzi wówczas jedynie do zawieszenia dwumiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej, prowadzi do znacznego ograniczenia możliwości osoby wyznaczonej z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej w stosunku do tego adwokata, któremu zlecono sporządzenie skargi bezpośrednio po doręczeniu ostatecznego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie mogło zostać uwzględnione. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje stanowisko wyrażone w uzasadnieniu postanowienia z 7 września 1998 r., iż złożenie wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej powoduje wyłącznie zawieszenie biegu terminu do złożenia tej skargi. Termin ten nie biegnie więc na nowo od daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w przedmiocie jego wniosku. Skarżący, który bez uzasadnionej przyczyny zwleka ze złożeniem wniosku o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej ponosi ryzyko, iż jego skarga nie zostanie należycie przygotowana. Podobne zresztą ryzyko ponosi skarżący, który samodzielnie zleca sporządzenie skargi konstytucyjnej tuż przed upływem dwumiesięcznego terminu do jej złożenia.

Trybunał Konstytucyjny wziął także pod uwagę fakt, iż w rozpoznawanej sprawie skarżący złożył wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego z urzędu już szesnastego dnia po doręczeniu mu wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z 21 października 1997 r. Wskazany decyzją Okręgowej Rady Adwokackiej z 7 maja 1998 r. pełnomocnik ustanowiony z urzędu miał więc ponad miesiąc czasu na przygotowanie skargi konstytucyjnej. W zażaleniu nie podniesiono także jakichkolwiek okoliczności wskazujących na to, iż przekroczenie dwumiesięcznego terminu nastąpiło z usprawiedliwionych powodów.

W tym stanie rzeczy, należało uznać za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 września 1998 r. odmawiające nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu oraz nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.