W skardze konstytucyjnej Jerzego S., skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego 9 kwietnia 2009 r., zarzucono niezgodność art. 165 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 78 w zw. z art. 37 ust. 1 i w zw. z art. 52 ust. 2 oraz z art. 91 ust. 2 w zw. z art. 241 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący wskazuje, że zaskarżony przepis narusza prawo do swobodnego poruszania się, a nadto zamyka drogę do zaskarżania orzeczeń wydanych w pierwszej instancji.

Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Wyrokiem z 29 września 2006 r. (sygn. akt IVc 1746/05) Sąd Okręgowy w Warszawie zasądził od skarżącego na rzecz drugiej strony postępowania kwotę 70 000 zł. Orzeczenie to zostało objęte apelacją, którą Sąd Apelacyjny w Warszawie postanowieniem z 25 stycznia 2007 r. (sygn. akt VI ACa 43/07) odrzucił, jako wniesioną po terminie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna jest szczególnym, a zarazem subsydiarnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw, przysługującym na zasadach określonych w Konstytucji oraz w ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Jedną z ustawowych przesłanek dopuszczalności skargi jest złożenie jej w ustawowym – trzymiesięcznym terminie liczonym od dnia doręczenia skarżącemu ostatecznego, w ramach przysługującej drogi prawnej, orzeczenia organu władzy publicznej lub sądu. W sprawie będącej przedmiotem skargi orzeczeniem takim było postanowienie Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 25 stycznia 2007 r.

Trybunał Konstytucyjny, dokonując wstępnego rozpoznania skargi, za niezbędne uznał precyzyjne określenie daty doręczenia wyroku przedmiotowego sądu wraz z uzasadnieniem. Z informacji uzyskanych z Sądu Okręgowego w Warszawie, który dysponuje aktami przekazanymi mu po zakończeniu postępowania odwoławczego w sądzie II instancji, ponad wszelką wątpliwość wynika, że skarżący otrzymał postanowienie 12 lutego 2007 r. (odbiór dokumentu potwierdziła własnoręcznym podpisem osoba zamieszkująca ze skarżącym we wspólnym gospodarstwie). Tym samym materialnoprawny termin do wniesienia skargi upłynął 12 maja 2007 r., a wystąpienie ze skargą 9 kwietnia 2009 r. nie ma znaczenia prawnego.

Odrębną kwestią jest zagadnienie wyczerpania przez skarżącego drogi prawnej przez wniesienie zażalenia od postanowienia Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 25 stycznia 2007 r. W sprawie będącej podstawą wniesienia skargi konstytucyjnej skarżący miał możliwość wniesienia zażalenia, gdyż jak wynika z art. 3941 § 2 w związku z art. 3982 § 1 k.p.c., środek odwoławczy był dopuszczalny. Oczywiście, okoliczność ta – w sytuacji ponaddwuletniego przekroczenia terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej – ma znaczenie drugoplanowe, ale również przemawia za odmową nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Mając na względzie powyższe okoliczności, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg.