W skardze konstytucyjnej Ryszarda D. złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 13 lipca 2000 r. zarzucono, iż art. 519 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 oraz art. 78 zd. 1 w związku z art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowana regulacja narusza jego prawo do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy bez uzasadnionej zwłoki przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły sąd, wyłącza możliwość zaskarżenia orzeczenia wydanego w pierwszej instancji, pozostając tym samym w sprzeczności z zasadą co najmniej dwuinstancyjnego postępowania sądowego, a ponadto pozbawia pokrzywdzonego, jako strony w postępowaniu karnym, prawa do wysłuchania przez sąd na rozprawie.

Skarżący wskazał, iż postanowieniem z 26 października 1998 r. (sygn. akt 2 Ds. 1929/98) prokurator Prokuratury Rejonowej w S. odmówił wszczęcia śledztwa w sprawie zarzutu popełnienia przestępstwa na szkodę skarżącego. Postanowienie to utrzymał w mocy Sąd Rejonowy w S. postanowieniem z 12 marca 1999 r. (sygn. akt Ko 175/98). Na postanowienie to skarżący wniósł kasację, której wszakże zarządzeniem Sądu Rejonowego w S. z 12 kwietnia 1999 r. nie przyjęto. Zarządzenie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Najwyższego z 23 września 1999 r. (sygn. akt III Kz 97/99).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), skarga konstytucyjna powinna zostać wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu orzeczenia kończącego postępowanie w jego sprawie, a z którym łączy on naruszenie przysługujących mu praw lub wolności konstytucyjnych. Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej, stanowiącej przedmiot rozpoznania wstępnego, orzeczeniem takim było postanowienie Sądu Najwyższego z 23 września 1999 r. (sygn. akt III Kz 97/99). Jak wynika z akt sprawy, postanowienie to doręczono skarżącemu 30 września 1999 r. Z uwagi jednak na to, iż skarżący już wcześniej złożył wniosek o ustanowienie dla niego pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, do czasu rozpoznania tego wniosku, tj. do 25 października 1999 r. bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej uległ zawieszeniu. Ostatecznie termin ten upłynął 27 grudnia 1999 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona w Trybunale Konstytucyjnym dopiero 31 lipca 2000 r. (data nadania w Urzędzie Pocztowym K. 4), doszło do znacznego przekroczenia dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.