W skardze konstytucyjnej Mieczysława K. zakwestionowano zgodność art. 16 ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania (tekst jednolity z 1988 r. Dz.U. Nr 28, poz. 196 ze zm.) z art. 87 i art. 88 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz zarzucono, że ustawa ta jest w całości niezgodna z art. 2 Konstytucji. Pełnomocnik skarżącego podniósł, iż wskutek orzeczeń opartych o wadliwe uregulowanie płacowe (uwzględniające skarżone przepisy), jego mocodawca został pozbawiony praw nabytych do dodatku stażowego, co narusza art. 2 Konstytucji RP.

Skarga została oparta na następującym stanie faktycznym:

Mieczysław K. pozwem skierowanym przeciwko Stoczni Gdynia S.A. w Gdyni wnosił o zasądzenie na jego rzecz dodatku stażowego wraz z ustawowym wynagrodzeniem starszego projektanta za wskazane w pozwie okresy wraz z odsetkami za zwłokę. Wyrokiem z 6 stycznia 1998 r. (sygn. akt VII P 125/97) Sąd Wojewódzki w Gdańsku oddalił powództwo w sprawie. Apelacja skarżącego od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z 7 kwietnia 1998 r. (sygn. akt Apa 15/98). Następnie Sąd Najwyższy wyrokiem z 9 lutego 1999 r. (sygn. akt I PKN 563/98) oddalił kasację skarżącego. Postanowieniem z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt AO 25/99) Sąd Najwyższy odrzucił skargę Mieczysława K. o wznowienie postępowania zakończonego ww. wyrokiem Sądu Najwyższego.

20 września 1999 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęła skarga konstytucyjna Mieczysława K. (sygn. Ts 138/99) w sprawie niezgodności z Konstytucją przepisów ustawy z 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania. Postanowieniem z 12 października 1999 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej z uwagi na znaczne przekroczenie ustawowego terminu do wniesienia skargi. Trybunał ustalił wówczas, że prawomocnym wyrokiem, od doręczenia którego rozpoczął się bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, był wyrok Sądu Najwyższego – Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 9 lutego 1999 r. (sygn. akt I PKN 563/98), zaś wyrok ten został doręczony skarżącemu 25 maja 1999 r. Postanowieniem z 2 lutego 2000 r. Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia skarżącego na postanowienie odmawiające nadania dalszego biegu skardze.

W skardze konstytucyjnej z 10 lipca 2001 r. (sygn. Ts 93/01), będącej przedmiotem wstępnego rozpoznania, pełnomocnik skarżącego podnosi, iż Trybunał Konstytucyjny niesłusznie przyjął w sprawie ze skargi o sygn. Ts 138/99, iż termin do złożenia skargi zaczął bieg od doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Najwyższego z 9 lutego 1999 r. oddalającego kasację. Zdaniem skarżącego termin ten zaczął biec od 29 lipca 1999 r., tj. od dnia doręczenia mu postanowienia Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt AO 25/99), które skarżący wskazuje obecnie jako ostateczne orzeczenie o przysługujących mu prawach konstytucyjnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

I. Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643; zm.: z 2000 r. Nr 48, poz. 552, Nr 53, poz. 638) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest jej złożenie w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego utrwalony jest pogląd, iż skarga o wznowienie postępowania przewidziana w Kodeksie postępowania cywilnego odnosi się wyłącznie do spraw zakończonych już prawomocnym wyrokiem, a więc do orzeczeń, którym przysługuje walor ostateczności w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Z uwagi na to złożenie skargi o wznowienie postępowania nie powoduje jeszcze, iż orzeczenia te tracą cechę ostateczności, tym bardziej, gdy skarga o wznowienie zostanie odrzucona z uwagi na to, iż wskazane w niej podstawy nie odpowiadają wymogom Kodeksu postępowania cywilnego (por. postanowienie z 14 marca 2000 r., sygn. Ts 65/99, OTK ZU Nr 2/2000, poz. 74). Podzielając powyższe stanowisko Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje pogląd wyrażony w postanowieniu z 2 lutego 2000 r. (sygn. Ts 138/99), zgodnie z którym inicjowanie przez skarżącego procedury wznowienia postępowania nie ma wpływu na walor ostateczności wyroku Sądu Najwyższego oddalającego kasację i rozpoczęcie biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej od doręczenia skarżącemu tego wyroku.

II. W uzasadnieniu skargi konstytucyjnej o sygn. Ts 93/01, będącej obecnie przedmiotem wstępnego rozpoznania, skarżący podnosi, iż orzeczeniem o jego prawach konstytucyjnych jest postanowienie Sądu Najwyższego – Izby Administracyjnej, Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 10 czerwca 1999 r. (sygn. akt III AO 25/99) odrzucające skargę o wznowienie postępowania od wyroku Sądu Najwyższego z 9 lutego 1999 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż skoro postanowienie to zostało doręczone skarżącemu 29 lipca 1999 r., a niniejsza skarga konstytucyjna została złożona 10 lipca 2001 r. to niewątpliwie doszło do znacznego przekroczenia terminu do jej wniesienia określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.). Tym samym niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia podstawowego warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w ww. przepisie.

Trybunał Konstytucyjny wskazuje ponadto, iż w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji przedmiotem skargi konstytucyjnej może być ustawa lub inny akt normatywny na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Tymczasem przepisy ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. o zasadach tworzenia zakładowych systemów wynagradzania, co do której stwierdzenia niekonstytucyjności domaga się skarżący, nie były pośrednio ani bezpośrednio podstawą przedmiotowego postanowienia Sądu Najwyższego z 10 czerwca 1999 r. Jak wynika z treści tego postanowienia, zostało ono oparte wyłącznie na powołanych w nim przepisach kodeksu postępowania cywilnego. W związku z tym należy stwierdzić, że niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia również podstawowego warunku jej dopuszczalności określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji, ponieważ nie zachodzi merytoryczny związek pomiędzy zaskarżonymi w niej przepisami ustawy a orzeczeniem wskazanym przez skarżącego jako ostateczne rozstrzygnięcie o jego prawach konstytucyjnych.

Biorąc pod uwagę wszystkie powyższe okoliczności należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.