W skardze konstytucyjnej Janusza P. z 12 czerwca 2000 r. zarzucono, iż art. 140 ust. 1 ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118) jest niezgodny z art. 32 ust. 1 lub 2 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego, zakwestionowana regulacja nie gwarantuje równej ochrony prawa własności i innych praw majątkowych w stosunkach pomiędzy wierzycielami i dłużnikami, z uwagi na za daleko idącą ochronę zaopatrzenia emerytalnego dłużnika z pokrzywdzeniem wierzyciela.

Skarżący wskazał, iż wniósł do Komornika Sądu Rejonowego w G. o rozszerzenie zakresu egzekucji z 25% do 50% świadczeń emerytalnych pobieranych przez dłużnika. Z uwagi na to, iż komornik zaniechał dokonania żądanych czynności skarżący złożył do Sądu Rejonowego w G. skargę na czynności komornika, która to skarga została oddalona postanowieniem tegoż sądu z 20 września 1999 r. (sygn. akt VII Co 1060/99). Zażalenie skarżącego na to postanowienie zostało przez Sąd Okręgowy w G. odrzucone postanowieniem z 23 marca 2000 r. (sygn. akt III Cz 121/2000).

Postanowieniem z 7 sierpnia 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż została ona złożona po upływie dwumiesięcznego terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, którego bieg rozpoczął się od doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Rejonowego w G. z 20 września 1999 r. Trybunał Konstytucyjny wskazał, iż postanowienie to miało charakter ostateczny, ponieważ nie przysługiwał już od niego żadnej środek odwoławczy.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, w którym stwierdził, iż postanowienie Sądu Rejonowego w G. z 20 września 1999 r. zostało wydane na posiedzeniu niejawnym, a skarżący otrzymał je wraz z uzasadnieniem. Zdaniem pełnomocnika skarżącego, skoro postanowienie to uzasadniono z urzędu, przysługiwał od niego środek odwoławczy, albowiem tylko zaskarżalne postanowienia wydawane na posiedzeniu niejawnym uzasadnia się z urzędu i doręcza stronom postępowania. W związku z powyższym termin do złożenia skargi konstytucyjnej rozpoczął bieg dopiero z dniem doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Okręgowego w G. z 23 marca 2000 roku.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Wbrew twierdzeniom pełnomocnika skarżącego, o tym, czy od danego orzeczenia wydanego w postępowaniu cywilnym przysługuje środek zaskarżenia, czy nie, przesądzają przepisy kodeksu postępowania cywilnego. W kodeksie tym brak jest jakiejkolwiek regulacji, która wiązałaby prawo do zaskarżania orzeczeń z faktem sporządzenia z urzędu przez sąd uzasadnienia postanowienia wydanego na posiedzeniu niejawnym. Wręcz przeciwnie, kodeks postępowania cywilnego wprowadza zasadę numerus clausus postanowień sądu pierwszej instancji nie kończących postępowanie w sprawie, od których przysługuje środek odwoławczy wymieniając ich rodzaje w art. 767 § 3 kpc oraz 394 § 1 kpc. Skoro zaś postanowienie Sądu Rejonowego w G. z 20 września 1999 r., ze względu na swój charakter nie zostało objęte zakresem tych przepisów nie przysługiwało od niego zażalenie bez względu na to, czy zostało ono opatrzone uzasadnieniem sporządzonym z urzędu, czy też nie.

W tym stanie rzeczy, uznając za w pełni uzasadnione postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 7 sierpnia 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.