W skardze konstytucyjnej Henryka K. wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego w 19 stycznia 2000 r. zarzucono niezgodność postanowień ustawy o rewaloryzacji rent i emerytur z dnia 17 października 1991 r. (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.) z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej. Niezgodność ta, zdaniem skarżącego, odnosi się zarówno do wprowadzenia wskaźnika 250% średniego krajowego wynagrodzenia, jak i do sposobu przeprowadzania rewaloryzacji rent i emerytur osób, którym ograniczono wysokość emerytur i rent do 250%.

Zarządzeniem z 2 lutego 2000 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych wniesionej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie konstytucyjnych praw lub wolności skarżącego naruszonych zaskarżoną ustawą oraz sposobu ich naruszenia, wskazanie przepisów zaskarżonej ustawy, które naruszają konstytucyjne prawa i wolności skarżącego, a także wskazanie wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów orzeczenia organu władzy publicznej w którym organ ten orzekł ostatecznie o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego.

W piśmie procesowym z 10 lutego 2000 r. pełnomocnik skarżącego wskazał art. 27 ust. 2 i 3 ustawy o rewaloryzacji rent i emerytur jako naruszający zagwarantowane w art. 67 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej prawo do ubezpieczeń społecznych. Stwierdził też, iż w sprawie nie zostało wydane żadne rozstrzygnięcie, podkreślając przy tym jednocześnie, iż Trybunał Konstytucyjny w orzeczeniu z 11 lutego 1992 r. (sygn. K. 14/91) uznał kwestionowane przez skarżącego przepisy za sprzeczne z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, a co z tego wynika, każde orzeczenie mogące być wydane w postępowaniu administracyjnym będzie sprzeczne z art. 67 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej warunkiem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zaskarżonego przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego orzeczenia o prawach lub wolnościach skarżącego. Brak takiego orzeczenia powoduje niemożność rozpoznania zarzutów sformułowanych w skardze konstytucyjnej. Należy podkreślić, że na gruncie art. 79 ust. 1 Konstytucji RP nie przysługuje skarga konstytucyjna bezpośrednio na akt normatywny.

W piśmie uzupełniającym skarżący stwierdził, iż w analizowanej sprawie nie zostało wydane żadne orzeczenie naruszające jego prawa lub wolności konstytucyjne. Abstrahując od faktu, iż z akt sprawy wynika wyraźnie, że skarżący otrzymuje rentę, co wskazuje na istnienie ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów, Trybunał Konstytucyjny nie może nadać przedmiotowej skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Brak wskazania ostatecznego orzeczenia oraz niemożność ustalenia tym samym czy zachowany został dwumiesięczny termin do złożenia skargi konstytucyjnej powoduje, iż nie zostały spełnione warunki formalne skargi konstytucyjnej, o których mowa w art. 79 ust. 1 konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

Biorąc powyższe pod uwagę należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.