W skardze konstytucyjnej z 10 kwietnia 2006 r. skarżący za pośrednictwem swojego pełnomocnika wnosi o stwierdzenie niezgodności
art. 87¹ § 1 w związku z art. 465 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz.
296 ze zm.) z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 24 i art. 32 ust. 1 Konstytucji oraz art. 57 § 1 i 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974
r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) z art. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 i art. 69 Konstytucji.
Podstawą zaskarżenia jest wyrok Sądu Najwyższego z 16 sierpnia 2005 r. (sygn. akt I PK 11/05), który zgodnie ze skargą został
wydany na podstawie zaskarżonych przepisów. Skarżący wnosi o stwierdzenie niekonstytucyjności art. 87¹ § 1 k.p.c. w związku
z art. 465 § 1 z powodu ich niezgodności z zasadą prawa do sądu i zasadą równości, powołując także art. 24 Konstytucji, który
jednakże nie zawiera się w konstytucyjnym katalogu praw i wolności. Dotyczy natomiast kwestii pracy, która według skarżącego
w niedostateczny sposób jest chroniona przez zaskarżone przepisy kodeksu pracy. Skarżący zwraca także uwagę na niemożność
reprezentacji przez inspektora pracy przed Sądem Najwyższym. Zdaniem skarżącego zaskarżony artykuł kodeksu pracy ogranicza
możliwość dochodzenia odszkodowania.
Postanowieniem z 24 sierpnia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, uzasadniając
rozstrzygnięcie faktem, iż zaskarżony przepis art. 87¹ § 1 k.p.c. nie był podstawą wydawanych w sprawie orzeczeń i tym samym
nie może stać się przedmiotem skargi konstytucyjnej. Zaskarżony art. 465 § 1 k.p.c. nie dotyczy postępowania przed Sądem Najwyższym,
do którego odnosi się przymus adwokacki i tym samym przepis o inspektorze pracy, pełniącym funkcję pełnomocnika, nie jest
relewantny do tego postępowania.
Skarżone artykuły kodeksu pracy nie mogą być właściwym przedmiotem badania Trybunału, gdyż postawiony im zarzut dotyczy braku
określonej regulacji, a nie ściśle obecnego brzmienia tych przepisów. Zasada równości w zakresie art. 69 nakłada obowiązek
udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym, ale tylko przez władze publiczne, więc adresatem tego przepisu nie są pracodawcy.
Trybunał odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
W zażaleniu na odmowę nadania biegu skardze konstytucyjnej skarżący podnosi, iż właściwość Trybunału w kwestii braku regulacji
powinna być zbadana w trakcie postępowania merytorycznego. Nadmienia także, że chociaż art. 87¹ § 1 k.p.c. nie był podstawą
orzekania, miał wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Ponadto skarżący podniósł, że art. 69 Konstytucji stanowi właściwy wzorzec
skargi konstytucyjnej, gdyż wynika z niego adresowany do ustawodawcy nakaz takiego ukształtowania stosunków prawnych, by zagwarantowane
było prawo skarżącego do pełnego odszkodowania.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Wbrew twierdzeniom skarżącego skarga konstytucyjna jest dopuszczalna w sytuacji, gdy zaskarżony przepis stanowił podstawę
ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Wynika to w sposób jednoznaczny z art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skoro więc art.
87 1 i art. 465 § 1 k.p.c. nie stanowiły podstawy skargi konstytucyjnej, jest ona w tym zakresie niedopuszczalna.
Wynikający z art. 69 Konstytucji obowiązek udzielania pomocy osobom niepełnosprawnym nie jest realizowany w ramach kodeksu
pracy, lecz w odpowiednich ustawach stanowiących konkretyzację tego przepisu. Na ustawy te wskazuje Sąd Najwyższy w wyroku
będącym ostatecznym rozstrzygnięciem o prawach skarżącego. W tym zakresie Trybunał Konstytucyjny podziela pogląd wyrażony
w zaskarżonym postanowieniu, że łączenie pominięcia prawnego z art. 57 k.p. jest bezzasadne.
Na koniec należy zauważyć, że odmowa uwzględnienia roszczeń skarżącego nie wynikała z ograniczeń czasowych sformułowanych
w art. 57 § 1 k.p., lecz z przyjęcia przez Sąd Najwyższy, że w okresie pozostawania bez pracy powód był niezdolny do jej świadczenia.
Interpretacja sformułowania „całkowita niezdolność do pracy” została zaś dokonana przez Sąd Najwyższy w oparciu o art. 12
ust. 2 i art. 104 ust. 8 pkt 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach. Zaskarżony przepis kodeksu pracy nie może
więc stanowić źródła naruszonych praw skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Co do prawidłowości ustaleń faktycznych
poczynionych przez sądy, należy stwierdzić, że ich ocena leży poza zakresem właściwości Trybunału Konstytucyjnego.
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.