W skardze konstytucyjnej Krzysztofa K. sporządzonej 30 maja 1998 r. zarzucono naruszenie przez wyrok Sądu Najwyższego z 19 stycznia 1998 r. (sygn. akt ICKN 427/97) zagwarantowanej w art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej zasady równości wobec prawa oraz prawa do sądu zawartego w art. 45 konstytucji.

Zgodnie z treścią unormowania przyjętego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia

1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna może być wniesiona, jeśli został wyczerpany tok instancyjny i nie upłynął termin dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia, w którym orzeczono ostatecznie o konstytucyjnych wolnościach, prawach lub obowiązkach skarżącego. Jak wynika z przedstawionych wraz ze skargą dokumentów, oba te warunki zostały spełnione. Skarżący wyczerpał przysługujący mu tok instancji w niniejszej sprawie i Sąd Najwyższy wyrokiem z 19 stycznia 1998 r. (sygn. akt ICKN 427/97), oddalił kasację. Wyrok doręczono skarżącemu 15 kwietnia 1998 r., a więc skarga została wniesiona z zachowaniem ustawowego terminu. Skarga spełnia również wymóg sporządzenia jej przez odpowiednio umocowanego radcę prawnego, została właściwie opłacona i dostarczona wraz z wymaganymi załącznikami.

Badając niniejszą sprawę Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje.

W myśl art. 79 ust. Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej jest naruszenie konstytucyjnie chronionych wolności lub praw skarżącego, na skutek oparcia ostatecznego rozstrzygnięcia zapadłego w sprawie na niezgodnym z konstytucją akcie normatywnym. Z treści tego przepisu wynika, że w skardze konstytucyjnej można zaskarżyć wyłącznie ustawę lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach skarżącego, określonych w konstytucji. Natomiast w skardze Krzysztofa K. uczyniono przedmiotem zaskarżenia wyrok Sądu Najwyższego, który – zdaniem skarżącego – narusza jego konstytucyjne prawa powołane w skardze. Pełnomocnik skarżącego zdaje się nie zauważać, iż przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego przy rozpoznawaniu skargi konstytucyjnej nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, lecz wyłącznie akty normatywne na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Należy podkreślić, iż podstawowym zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest orzekanie w sprawach zgodności z konstytucją aktów normatywnych, w celu wyeliminowania z systemu obowiązującego prawa przepisów niezgodnych z konstytucja, co znajduje odzwierciedlenie również w przyjętym kształcie instytucji skargi konstytucyjnej. Nie należy natomiast do zadań Trybunału “stwierdzenie niezgodności ustaleń sądu” z konstytucją, o co wniósł pełnomocnik skarżącego w niniejszej sprawie.

Z przedstawionych względów Trybunał uznał skargę za oczywiście bezzasadną i orzekł jak w sentencji.