1. Pismem z 30 września 2009 r. Rada Gminy Wąbrzeźno (dalej: wnioskodawca) zwróciła się do Trybunału Konstytucyjnego o zbadanie zgodności art. 4 ust. 8 i 9 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175, poz. 1459, ze zm.; dalej: ustawa o przekształceniu z 2005 r.), w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego w prawo własności nieruchomości oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 191, poz. 1371), z art. 2, art. 165 ust. 1 oraz art. 167 ust. 1 i 2 Konstytucji. W uzasadnieniu wniosku doprecyzowano, że wskazany przepis został zaskarżony w zakresie, w jakim nakazuje organowi wydającemu decyzję o przekształceniu użytkowania wieczystego stosowanie bonifikat. Uzupełnienie braków formalnych wniosku nastąpiło pismem z 2 listopada 2009 r.

Uzasadnienie wniosku jest bardzo lakoniczne.

Jeżeli chodzi o legitymację do wszczęcia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, to wnioskodawca wskazał, że art. 4 ust. 8 i 9 ustawy o przekształceniu z 2005 r. należy do zakresu działania gminy, ponieważ nakłada na nią obowiązek przekształcenia prawa użytkowania wieczystego z zastosowaniem bonifikat.

W kontekście art. 165 ust. 1 oraz art. 167 ust. 1 i 2 Konstytucji wnioskodawca zauważył, że obowiązek udzielania bonifikat pozbawia gminy nie tylko samodzielnego dysponowania własnością, lecz także znacznych dochodów, niezbędnych dla realizacji zadań własnych. Gmina pozbawiona zostaje opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego oraz „adekwatnej” do wartości nieruchomości należności za przekształcenie tego prawa we własność.

Jeżeli zaś chodzi o ocenę zaskarżonego przepisu z punktu widzenia art. 2 Konstytucji, to wnioskodawca stwierdził, że kryteria udzielania zaskarżonych bonifikat prowadzą do uprzywilejowania pewnej grupy użytkowników wieczystych, którzy wzbogacają się kosztem lokalnej społeczności. Zróżnicowanie sytuacji użytkowników wieczystych stanowi naruszenie zasady sprawiedliwości społecznej, zasady zaufania do państwa i prawa oraz zasady bezpieczeństwa prawnego.

2. Prokurator Generalny w piśmie z 16 lutego 2010 r. przedstawił stanowisko, że postanowienie w niniejszej sprawie powinno zostać umorzone ze względu na zbędność wydania wyroku na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) w związku z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z 26 stycznia 2010 r., sygn. K 9/08, opublikowanym w Dzienniku Ustaw z 8 lutego 2010 r. (Dz. U. Nr 21, poz. 109).

3. Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyroku o sygn. K 9/08 orzekł, że art. 4 ust. 8 i 9 ustawy o przekształceniu z 2005 r. jest zgodny z art. 2 Konstytucji, a w zakresie, w jakim wskazuje, że udzielenie bonifikaty jest obowiązkiem organu właściwego do wydania decyzji przekształceniowej, jest niezgodny z art. 165 ust. 1 oraz art. 167 ust. 1 i 2 Konstytucji. Ocena zgodności zaskarżonej regulacji z punktu widzenia art. 2 Konstytucji uwzględniała dwie zasady szczegółowe: zasadę sprawiedliwości społecznej oraz zasadę zaufania obywateli do państwa i prawa.

Zestawienie przedmiotu zaskarżenia, wzorców kontroli oraz argumentacji w tej sprawie oraz w sprawie aktualnie rozpatrywanej prowadzi do wniosku, że są one tożsame pod względem przedmiotowym. Wobec tego należy uznać, że postępowanie w niniejszej sprawie powinno zostać umorzone ze względu na zasadę ne bis in idem (rozumianą z uwzględnieniem specyfiki postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, por. np. postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z: 21 grudnia 1999 r., sygn. K 29/98, OTK ZU nr 7/1999, poz. 172; 3 października 2001 r., sygn. SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218; 28 lipca 2003 r., sygn. P 26/02, OTK ZU nr 6/A/2003, poz. 73; 25 lutego 2004 r., sygn. K 35/03, OTK ZU nr 2/A/2004, poz. 15; 9 marca 2004 r., sygn. SK 34/02, OTK ZU nr 3/A/2004, poz. 25; 22 marca 2005 r., sygn. U 4/04, OTK ZU nr 3/A/2005, poz. 33; 20 czerwca 2005 r., sygn. SK 47/04, OTK ZU nr 6/A/2005, poz. 73) na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Zarzuty wnioskodawcy zostały bowiem w całości rozpatrzone w sprawie o sygn. K 9/08, a zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego są ostateczne.

Ze względu na powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.