W skardze konstytucyjnej z 19 maja 2003 r. zarzucono, że art. 136, 137, 229 i 233 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 115, poz. 741 ze zm.) są niezgodne z art. 2, 32 i art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego wskazane przepisy ustawy uchyliły ustawę z 29 kwietnia 1985 r. o gospodarce gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości na mocy której przysługiwało mu prawo do zwrotu wywłaszczonej nieruchomości, gdyby stała się ona zbędna dla celów wywłaszczenia. Tym samym skarżącego pozbawiono prawa do zwrotu nieruchomości nabytego na gruncie poprzednio obowiązującej ustawy.

Decyzją z 31 marca 2000 r. wydaną na podstawie art. 136 ust. 3 i art. 137 ust. 1 pkt 1 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 115, poz. 741 ze zm.) Starosta Cieszyński odmówił zwrotu skarżącemu nieruchomości z uwagi na to, że cel wywłaszczenia został zrealizowany do 1989 r. Decyzja ta została utrzymana w mocy decyzją Wojewody Śląskiego z 25 maja 2000 r. Skarga na tę decyzję została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 lutego 2002 r., który został doręczony skarżącemu 10 maja 2002 r. Skarżący złożył wniosek o wznowienie postępowania oddalony wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 maja 2002 r., który został doręczony skarżącemu 1 sierpnia 2002 r. W dniu 28 września 2002 r. skarżący złożył do Sądu Rejonowego w Cieszynie wniosek o ustanowienie z urzędu pełnomocnika celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Postanowieniem z 19 grudnia 2002 r. Sąd Rejonowy odmówił ustanowienia pełnomocnika z urzędu. Zażalenie na to postanowienie zostało oddalone postanowieniem Sądu Okręgowego w Bielsku Białej z 12 lutego 2003 r. doręczone skarżącemu 26 lutego 2003 r. Skarżący złożył jeszcze skargę o wznowienie postępowania w przedmiocie ustanowienia pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej, jednak skarga ta została odrzucona postanowieniem Sądu Okręgowego w Bielsku Białej z 17 kwietnia 2003 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Rozstrzygnięciem wydanym na podstawie zaskarżonych przepisów była decyzja Starosty Cieszyńskiego z 31 marca 2000 r. Postępowanie w sprawie zgodności z prawem tej decyzji zakończyło się wydaniem 27 lutego 2002 r. wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego doręczonego skarżącemu 10 maja 2002. Od tej ostatniej daty należy też liczyć bieg trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Z powyższego wynika, iż termin ten upłynął już w chwili składania przez skarżącego do Sądu Rejonowego wniosku o ustanowienie pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej 28 września 2002 r.

Należy podkreślić, że wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 maja 2002 r. oddalający wniosek o wznowienie postępowania sądowego nie został wydany na podstawie przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami będących przedmiotem skargi konstytucyjnej, dlatego też termin do wniesienia skargi konstytucyjnej nie może być liczony od daty jego doręczenia skarżącemu. Nawet jednak, gdyby liczyć bieg terminu od daty doręczenia tego wyroku, czyli od 1 sierpnia 2002 r. należałoby przyjąć, iż upłynął on przed złożeniem skargi konstytucyjnej. Skarżący złożył wniosek o ustanowienie pełnomocnika do sporządzenia skargi 28 września 2002 r. Postępowanie to zakończyło się wydaniem przez Sąd Okręgowy w Bielsku Białej 12 lutego 2003 r. postanowienia o nieuwzględnieniu zażalenia, które zostało doręczone skarżącemu 26 lutego 2003 r. Przyjmując, iż na czas postępowania sądowego o ustanowienie pełnomocnika do sporządzenia skargi zawieszeniu uległ bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, jego upływ nastąpiłby przed 19 maja 2003 r. kiedy to skarga konstytucyjna została złożona. Dla biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej nie miała natomiast znaczenia próba wznowienia postępowania w sprawie wyznaczenia pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej. Skarga o wznowienie postępowania w tego typu sprawach jest bowiem niedopuszczalna.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.