W skardze konstytucyjnej Wiesława S. sporządzonej 30 maja 1998 r., postawiono zarzut niezgodności art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Pełnomocnik skarżącego podniósł również, iż wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z.G. z 5 lutego 1998 r. oddalający apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Ż. z 18 września 1997 r. naruszył konstytucyjne prawo skarżącego do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy, zagwarantowane w art. 45 konstytucji, pozbawiając go możliwości wniesienia kasacji poprzez ograniczenie wartościowe przedmiotu zaskarżenia.

Postanowieniem z 27 lipca 1998 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdziwszy, iż wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z.G. z 5 lutego 1998 r. oddalający na podstawie art. 385 kodeksu postępowania cywilnego apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Ż. z 18 września 1997 r., wskazany przez pełnomocnika skarżącego jako ostateczne orzeczenie, nie został wydany w oparciu o zakwestionowany w skardze przepis art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego. Tym samym skarga niniejsza, jako nie spełniająca wymogu określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, została uznana przez Trybunał za oczywiście bezzasadną, co uniemożliwiło nadanie jej dalszego biegu.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 27 lipca 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego złożył zażalenie z 5 sierpnia 1998 r. wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia i nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może zostać uwzględnione. Pełnomocnik skarżącego nie wykazał, by ostateczne orzeczenie zostało wydane w niniejszej sprawie na podstawie zakwestionowanego w skardze przepisu prawnego i by spowodowało ono naruszenie przysługujących jego mocodawcy praw konstytucyjnych. W rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącego wskazał jako ostateczne orzeczenie wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z.G. z 5 lutego 1998 r. oddalający na podstawie art. 385 kodeksu postępowania cywilnego apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Ż. z 18 września 1997 r. Bezspornym jest, że zakwestionowany w skardze przepis nie był podstawą wydania orzeczenia w sprawie skarżącego, przez co skarga nie spełnia formalnego warunku jej rozpoznania określonego w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Ponadto nie znajduje uzasadnienia zarzut zawarty w piśmie procesowym z 4 lipca 1998 r. i powtórzony w zażaleniu z 5 sierpnia 1998 r., iż przepis art. 393 pkt 1 kodeksu postępowania cywilnego pozbawia skarżącego prawa do wyczerpania toku instancyjnego, polegającego – jego zdaniem – na dochodzeniu praw przed sądem kasacyjnym i w ten sposób narusza konstytucyjną zasadę równości wszystkich wobec prawa zawartą w art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. Należy bowiem zauważyć, iż w konstytucji nie ustanowiono konieczności rozpoznawania sprawy w postępowaniu trójinstancyjnym. Wręcz przeciwnie, art. 176 ust. 1 konstytucji stanowi, iż postępowanie sądowe jest co najmniej dwuinstancyjne. Przepisy Konstytucji RP nie dają podstawy do wywodzenia z nich ogólnego prawa konstytucyjnego do rozpoznania sprawy w postępowaniu kasacyjnym. Nie można również zgodzić się z twierdzeniem pełnomocnika skarżącego, że w przypadku skarżącego wyrok Sądu Wojewódzkiego w Z.G. z 5 lutego 1998 r. naruszył prawo do sprawiedliwego rozpatrzenia sprawy zagwarantowane w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP, pozbawiając skarżącego prawa do wniesienia kasacji przez ograniczenie wartości przedmiotu zaskarżenia. Powyższy wyrok – jak już stwierdzono – nie został wydany na podstawie zakwestionowanego w skardze przepisu, a niezależnie od tego z Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej nie wynika, aby zapewnieniem sprawiedliwego rozpoznania sprawy było wydanie orzeczenia przez sąd III instancji.

Z uwagi na to, iż pełnomocnik skarżącego nie przedstawił w swoim zażaleniu zarzutów odnoszących się do treści postanowienia Trybunału Konstytucyjnego z 27 lipca 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, jak również nie udowodnił niekonstytucyjności kwestionowanego w skardze art. 393 pkt 1 kKodeksu postępowania cywilnego, Trybunał Konstytucyjny w pełni podtrzymał stanowisko zajęte w zaskarżonym postanowieniu z 27 lipca 1998 r. i zażalenie na to postanowienie nie mogło zostać uwzględnione.