W skardze konstytucyjnej z 1 czerwca 2005 r. skarżąca zakwestionowała zgodność z Konstytucją art. 88 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 86 ust. 3-7a ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług, w brzmieniu tych przepisów ustalonym przez ustawę z dnia 21 kwietnia 2005 r. o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 756; dalej: ustawa nowelizująca), a także art. 1 pkt 22 lit. a, art. 1 pkt 20 lit. a-d i art. 9 ustawy nowelizującej. Zakwestionowanym przepisom skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 2, art. 9, art. 21, art. 22, art. 32 oraz art. 64 ust. 2 Konstytucji.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 1 września 2005 r. wezwano skarżącą do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, przez doręczenie ostatecznego orzeczenia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji, wydanego na podstawie przepisów zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej wraz z dokładnym określeniem daty jego doręczenia skarżącej.

Zarządzenie to zostało doręczone skarżącej 7 września 2005 r.

W ustawowym terminie 7 dni skarżąca nie usunęła wskazanego braku skargi konstytucyjnej.

W tej sytuacji, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.