W dniu 19 czerwca 2002 r. (data złożenia w Kancelarii TK) wpłynęło do Trybunału Konstytucyjnego pismo przewodnie adwokata
Lucjana Tadeusza Skorupki, do którego dołączona została skarga konstytucyjna. Jako skarżący wskazany został w niej Zarząd
Główny Stowarzyszenia Ofiar Wojny, występujący w imieniu zrzeszonej w tym Stowarzyszeniu Julii Kołodziej-Kuś. Zgodnie z treścią
skargi konstytucyjnej jej przedmiotem winny być “wszystkie przepisy nie obowiązującej w RP, niemieckiej Ustawy Fundacyjnej
z 2 sierpnia 2000 r.”, którym skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją RP, jak i innymi aktami normatywnymi.
Skarga konstytucyjna podpisana została przez występującego w imieniu Stowarzyszenia Ofiar Wojny – Prezesa Zarządu Głównego,
brak jest na niej natomiast podpisu kierującego pismo przewodnie adwokata. Ponadto do skargi dołączone zostały dwa pisma zatytułowane
“Pełnomocnictwo” (jednakże bez daty ich sporządzenia), z których wynikać ma upoważnienie Prezesa Zarządu Głównego Stowarzyszenia
Ofiar Wojny do występowania przed sądami w sprawie z powództwa Julii Kołodziej-Kuś oraz upoważnienie do występowania w takim
charakterze – w zastępstwie Prezesa Zarządu Głównego Stowarzyszenia Ofiar Wojny – przez adwokata Lucjana Tadeusza Skorupkę.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.
Skardze konstytucyjnej nie może być nadany dalszy bieg, nie spełnia ona bowiem przesłanek dopuszczalności występowania z tym
środkiem prawnym.
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji dopuszczalność występowania ze skargą konstytucyjną, jako środkiem ochrony konstytucyjnych
wolności i praw warunkowana jest dochowaniem zasad określonych w ustawie. W myśl art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r.
o Trybunale Konstytucyjnym skargę konstytucyjną sporządza adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator,
notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. Z treści powyższego unormowania wynika jednoznacznie, że wymóg
sporządzenia skargi konstytucyjnej przez podmioty w nim wymienione ma charakter bezwzględny, zaś jego niedopełnienie stanowi
uchybienie wykluczające dopuszczalność nadania skardze dalszego biegu.
Analiza skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej prowadzić musi do wniosku, że nie została ona sporządzona
przez podmiot legitymowany w świetle cyt. wyżej przepisu. Podpisany pod skargą Prezes Zarządu Głównego Stowarzyszenia Ofiar
Wojny nie może być uznany za osobę legitymowaną w świetle art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. O dopełnieniu
wymogu sporządzenia skargi przez podmiot legitymowany z uwagi na swoje szczególne kwalifikacje prawnicze nie może świadczyć
także sformułowanie i podpisanie przez adwokata samego jedynie pisma przewodniego, towarzyszącego kierowanej do Trybunału
Konstytucyjnego skardze konstytucyjnej. Nie wypełnia to w żadnym wypadku obowiązku podpisania skargi konstytucyjnej przez
podmiot upoważniony do jej sporządzenia.
Należy także zauważyć, że w sprawie niniejszej nie przedstawiono odpisu pełnomocnictwa, z którego wynikałoby upoważnienie
przez stronę skarżącą adwokata albo radcy prawnego do sporządzenia skargi konstytucyjnej i występowania w tej sprawie przed
Trybunałem Konstytucyjnym. Z treści dołączonych do skargi pełnomocnictw tego rodzaju umocowanie adwokata nie wynika.
Biorąc powyższe pod uwagę, działając na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U.
Nr 102, poz. 643 ze zm.), orzeka się jak w sentencji.