W skardze konstytucyjnej Barbary Świkszcz złożonej w Trybunale Konstytucyjnym 24 lipca 2002 r. zarzucono, iż:

a) art. 393 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

b) art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554) jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

c) art. 223 § 1 ustawy z dnia 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze (tekst jednolity Dz. U. z 1995 r. Nr 54, poz. 228 ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 oraz art. 64 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżąca zarzuciła ponadto, iż uchwała Sądu Najwyższego z 17 stycznia 2001 r. (sygn. akt III CZP 49/00) narusza art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżąca wskazała, iż postanowieniem z 11 grudnia 2001 r. (sygn. akt I CKN 856/00) Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia do rozpoznania wniesionej przez nią przed 1 lipca 2000 r. kasacji od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 8 grudnia 1999 r. (sygn. akt I Aca 721/99).

Zdaniem skarżącej postanowienie Sądu Najwyższego prowadzi do naruszenia przysługującego jej prawa do sprawiedliwego i jawnego rozpatrzenia sprawy przez sąd poprzez retroaktywne zastosowanie nowego prawa, zmieniającego warunki merytorycznego rozpoznania kasacji przez ten sąd.

Ponadto skarżąca podniosła, iż ustawa z 16 września 1982 r. – Prawo spółdzielcze nie zawiera przepisu dopuszczającego roszczenie o uchylenie uchwały zarządu spółdzielni, naruszającej prawa wynikające z ograniczonego prawa rzeczowego na zasadach ogólnych na drodze sądowej bez konieczności wyczerpania postępowania wewnątrzspółdzielczego.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 12 grudnia 2002 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż przyjęte za podstawę skargi konstytucyjnej postanowienie Sądu Najwyższego z 11 grudnia 2001 r. nie zostało wydane w oparciu o zakwestionowany art. 223 § 1 prawa spółdzielczego. Trybunał Konstytucyjny wskazał także, iż z uwagi na oczywistą treść art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, nie może stanowić samodzielnego przedmiotu skargi konstytucyjnej uchwała Sądu Najwyższego, bowiem nie ma ona charakteru aktu normatywnego.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca wniosła zażalenie, wskazując, iż poza art. 223 § 1 prawa spółdzielczego przedmiotem skargi konstytucyjnej był także art. 393 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego oraz art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554). Zdaniem skarżącej niezasadna jest odmowa nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej także w tym zakresie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jak wynika z treści zażalenia, oparte jest ono na błędnym przekonaniu, iż postanowieniem z 12 grudnia 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej także w zakresie art. art. 393 ustawy z 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego oraz art. 5 ust. 2 ustawy z 24 maja 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks postępowania cywilnego, ustawy o zastawie rejestrowym i rejestrze zastawów, ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych oraz ustawy o komornikach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 48, poz. 554). Tymczasem z wyraźnej treści zaskarżonego postanowienia wynika, iż odnosi się ono wyłącznie do zarzutu niezgodności z Konstytucją art. 223 § 1 prawa spółdzielczego z uwagi na to, iż nie zostały spełnione przesłanki dopuszczalności jego merytorycznego rozpoznania, w szczególności zaś regulacja ta nie stanowiła podstawy wydania ostatecznego orzeczenia przyjętego za podstawę skargi konstytucyjnej. Ustaleń tych zresztą skarżąca nie kwestionuje.

Zaskarżone postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie odnosi się natomiast do pozostałych zarzutów podniesionych w skardze konstytucyjnej. W tym zakresie skarga konstytucyjna jest przedmiotem dalszego postępowania przez Trybunałem Konstytucyjnym.