W skardze konstytucyjnej Karoliny Rembiasz złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 22 lipca 2002 r. zarzucono niezgodność zarządzenia Prezesa Agencji Własności Rolnej Skarbu Państwa nr 8/94 z 23 września 1994 r. w sprawie zmiany tymczasowego zagospodarowania mienia Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa z Ustawą Konstytucyjną z dnia 17 października 1992 r. (Dz. U. z 1992 r. Nr 84, poz. 426 ze zm.) oraz art. 70 w związku z art. 68 przepisów Konstytucji z 22 lipca 1952 r. (Dz. U. z 1976 r. Nr 7, poz. 36 ze zm.).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 11 września 2002 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej poprzez dołączenie trzech odpisów skargi oraz złożenie oświadczenia określonego w art. 89 § 3 kodeksu postępowania cywilnego.

W wyznaczonym do tego terminie braki te nie zostały usunięte natomiast pismem z 8 października 2002 r. pełnomocnik skarżącej złożył wniosek o przywrócenie terminu do wykonania zarządzenia sędziego TK wskazując, iż w wyznaczonym terminie przebywał na leczeniu poza miejscem stałego pobytu. Z załączonej do tego wniosku dokumentacji medycznej wynika jednak, iż dotyczy ona okresu poprzedzającego doręczenie pełnomocnikowi skarżącego wezwania do uzupełnienia braków, a więc przed 17 września 2002 r. Pełnomocnik skarżącej nie uprawdopodobnił więc zaistnienia okoliczności, które uniemożliwiły mu usunięcie braków formalnych skargi konstytucyjnej, zwłaszcza, iż z uwagi na charakter tych braków nie wymagało to podejmowania czynności związanych z większym nakładem pracy.

Niezależnie do powyższej okoliczności należy stwierdzić, iż dołączone do wniosku o przywrócenie terminu oświadczenie pełnomocnika skarżącej nie spełnia wymogów określonych w art. 89 § 3 kodeksu postępowania cywilnego. Przepis ten wymaga od radcy prawnego reprezentującego osobę fizyczną oświadczenia, iż w ogóle nie pozostaje on w stosunku pracy. Oświadczenie dołączone do wniosku o przywrócenie terminu stwierdza jedynie o braku takiego stosunku pomiędzy pełnomocnikiem, a samą skarżącą.

W tym stanie rzeczy należało odmówić przywrócenia terminu do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, a z uwagi na treść art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) odmówić także nadania tej skardze dalszego biegu.