W skardze konstytucyjnej złożonej 18 stycznia 2000 r. zarzucono, iż art. 24 ust. 3 w związku z art. 23 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 grudnia 1994 r. o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu (tekst jednolity z 1997 r. Dz.U. Nr 25, poz. 128 ze zm.) narusza wyrażoną w art. 32 ust. 1 i 2 konstytucji zasadę równości oraz zakaz dyskryminacji przez niezaliczenie do okresu uprawniającego do otrzymywania zasiłku dla bezrobotnych nauki zawodu jaką skarżący odbywał w zasadniczej szkole zawodowej, gdy tymczasem osobom będącym w analogicznej sytuacji, które w ramach nauki zawodu zatrudniono na podstawie umowy o pracę okres ten został zaliczony.

Decyzją z 9 maja 1997 r. Kierownik Rejonowego Urzędu Pracy w O. przyznał skarżącemu zasiłek dla bezrobotnych w wysokości 120% kwoty zasiłku. Dyrektor Wojewódzkiego Urzędu Pracy w O. decyzją z 23 czerwca 1997 r. utrzymał w mocy powyższą decyzję. Skarżący złożył skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, która została oddalona wyrokiem z 28 stycznia 1999 r. Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż fakt nauki w zasadniczej szkole zawodowej na ogólnych zasadach nie może stanowić podstawy zaliczenia okresu nauki do ogólnego stażu pracy, tym samym nie może stanowić podstawy zaliczenia okresu nauki do okresu uprawnień wynikających z ustawy o zatrudnieniu i przeciwdziałaniu bezrobociu.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Skarżącemu doręczono wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego 10 marca 1999 r., zaś 6 kwietnia 1999 r. złożył on wniosek o ustanowienie adwokata lub radcy prawnego celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Z treści skargi wynika, iż skarżący nie został poinformowany przez Okręgową Radę Adwokacką w O. o wyznaczeniu adwokata do sporządzenia skargi konstytucyjnej, jednak 23 listopada 1999 r. skontaktował się z wyznaczonym adwokatem i przedstawił swoje stanowisko w kwestii sporządzenia skargi. Skarga została złożona 18 stycznia 2000 r. W myśl art. 46 ust. 1 w związku z art. 48 ust. 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym termin do wniesienia skargi biegł od daty doręczenia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego do dnia złożenia wniosku o ustanowienie adwokata do sporządzenia skargi konstytucyjnej, następnie bieg terminu został przerwany, dalszy bieg terminu rozpoczął się w dniu przedstawienia przez skarżącego swego stanowiska wyznaczonemu adwokatowi. Z powyższego wynika, iż dwumiesięczny termin do złożenia skargi upłynął w niniejszej sprawie 26 grudnia 1999 r. Należy podkreślić, iż bieg wskazanego wyżej terminu nie został przerwany przez złożenie przez skarżącego do Trybunału Konstytucyjnego pisma zatytułowanego “Odwołanie”. Pismo to nie było bowiem skargą konstytucyjną w rozumieniu art. 79 ust. 1 konstytucji. W myśl art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest złożenie jej w terminie dwóch miesięcy od daty doręczenia skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego dwumiesięczny termin, o którym mowa we wskazanym wyżej przepisie, ma charakter materialno-prawny i nie ma możliwości jego przywrócenia. Wynika to ze szczególnego charakteru skargi konstytucyjnej, która nie stanowi zwykłej czynności procesowej dokonywanej w normalnym toku instancji. Z tego też powodu nie mają, w przypadku skargi konstytucyjnej, zastosowania przepisy kodeksu postępowania cywilnego o możliwości przywrócenia terminu procesowego, w szczególności art. 168 § 1 kpc (por. postanowienia z: 15 lipca 1998 r., sygn. Ts 79/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 87; 10 sierpnia 1998 r., sygn. Ts 73/98, OTK ZU Nr 5/1998, poz. 82; 5 października 1999 r., sygn. Ts 74/99, OTK ZU Nr 7/1999, poz. 206).

Mając powyższe na względzie należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, jednocześnie pozostawiając bez rozpoznania wniosek pełnomocnika o przywrócenie terminu do jej wniesienia.