W skardze konstytucyjnej Jerzego S. nadanej w Urzędzie Pocztowym w R. 26 maja 1998 r. zarzucono naruszenie zasady równości wobec prawa oraz naruszenie art. 64 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej, jednakże nie sprecyzowano przedmiotu zaskarżenia.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia braków formalnych złożonej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją RP, a które stanowiły podstawę ostatecznego orzeczenia przez sąd o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego oraz poprzez dokładne określenie, na czym polega niezgodność z konstytucją tych przepisów.

W piśmie procesowym z 20 czerwca 1998 r. powyższe braki formalne niniejszej skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte. Pełnomocnik skarżącego w dalszym ciągu nie wskazał przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego zapadło orzeczenie o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego, jak również nie określił na czym polega naruszenie konstytucyjnych praw przysługujących skarżącemu przez zastosowanie tego przepisu. Pismo uzupełniające braki jest w istocie opisem starań podjętych przez skarżącego w celu złożenia skargi konstytucyjnej do Trybunału Konstytucyjnego.

Trybunał Konstytucyjny rozpatrując niniejszą skargę konstytucyjną zważył co następuje.

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub inny organ władzy publicznej orzekł ostatecznie o określonych w konstytucji prawach, wolnościach lub obowiązkach skarżącego. Jednocześnie, zgodnie z art. 66 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Trybunał orzekając jest związany granicami skargi konstytucyjnej, nie może zatem samodzielnie określać przedmiotu skargi konstytucyjnej. Przedmiot ten powinien być wskazany przez skarżącego poprzez podanie przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego, który był podstawą wydania przez sąd lub inny organ władzy publicznej ostatecznego orzeczenia naruszającego powołane w skardze konstytucyjne wolności lub prawa konstytucyjne przysługujące skarżącemu.

Skoro w rozpoznawanej sprawie pełnomocnik skarżącego, mimo wezwania do uzupełnienia braków, nie wniósł o stwierdzenie niezgodności z konstytucją przepisów ustawy, którym skarżący zarzuca naruszenie powołanych w skardze praw konstytucyjnych, Trybunał Konstytucyjny zobligowany wyłącznie do orzekania w zakresie skargi konstytucyjnej, nie jest władny samodzielnie określać jej przedmiotu. Z uwagi na to, iż w piśmie uzupełniającym braki z 20 czerwca 1998 r. nie został sformułowany zarzut niezgodności przepisów ustawy lub innego generalnego aktu normatywnego z konstytucją RP, nie spełnia ona warunków formalnych niezbędnych do jej merytorycznego rozpoznania.

Ponadto zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do uzupełnienia uzasadnienia wniesionej skargi konstytucyjnej przez wykazanie, iż dochowany został dwumiesięczny termin do wniesienia skargi określony w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. W piśmie z 20 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącego wskazał, iż ostateczna odpowiedź udzielona skarżącemu 14 listopada 1997 r. przez Biuro Rzecznika Praw Obywatelskich była “podstawą do wniesienia skargi konstytucyjnej”. Jednakże skierowane do skarżącego pismo Biura Rzecznika Praw Obywatelskich nie określa w sposób władczy sytuacji prawnej skarżącego, nie nosi więc znamion “ostatecznego orzeczenia” o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, od doręczenia którego biegnie ustawowy termin do złożenia skargi konstytucyjnej. Niniejsza skarga konstytucyjna została złożona z przekroczeniem terminu, co przyznał pełnomocnik skarżącego w piśmie uzupełniającym braki, wnosząc jednocześnie o przywrócenie terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Pełnomocnik skarżącego, formułując taki wniosek zdaje się nie dostrzegać, iż termin ten ma charakter zawity i brak jest możliwości jego przywrócenia. Wynika to z faktu, iż skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji. W istocie termin ten ma charakter materialnoprawny, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności poprzez zakwestionowanie w skardze konstytucyjnej generalnego aktu normatywnego. W związku z powyższym, wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej należało jako niedopuszczalny odrzucić.

Z uwagi na to, że w terminie wyznaczonym zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 9 czerwca 1998 r. braki formalne przedłożonej skargi konstytucyjnej nie zostały usunięte, Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.