W skardze konstytucyjnej z 18 marca 2009 r., sporządzonej przez radcę prawnego skarżącego, zakwestionowana została zgodność art. 787 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z Konstytucją.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Nie każda skarga konstytucyjna skierowana do Trybunału Konstytucyjnego może zostać rozpoznana merytorycznie. Jest to środek ochrony wolności lub praw niezwykle sformalizowany i obowiązkiem skarżącego jest spełnienie wymogów warunkujących dopuszczalność skargi, wynikających zarówno z art. 79 ust. 1 Konstytucji, jak i z uszczegóławiających Konstytucję przepisów ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Trybunał Konstytucyjny zwraca przy tym uwagę, że przesłanki formalne skargi określone zostały w przepisach poświęconych temu środkowi ochrony wolności i praw (art. 46-47 ustawy o TK), a ponadto w związku z treścią art. 47 tej ustawy skarga – jako pismo procesowe – musi spełniać warunki formalne wymagane dla tych pism. Zostały one określone w art. 126 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.), do której to ustawy odsyła (w zakresie nieuregulowanym) art. 20 ustawy o TK. Zgodnie z art. 126 § 1 pkt 3 k.p.c. elementem składowym pisma procesowego, a więc i skargi konstytucyjnej, jest osnowa wniosku lub oświadczenia oraz dowody na poparcie przytoczonych okoliczności. Osnowa jest zasadniczą częścią każdego pisma procesowego, w której strona wskazuje swoje żądanie wraz z okolicznościami je popierającymi. Skarga konstytucyjna, aby nosić znamiona cech tego środka ochrony wolności i praw, musi te elementy zawierać. Nie można przy tym uznać, że spełnieniem powyższego warunku jest sformułowanie żądania kontroli konstytucyjności przepisu k.p.c., ponieważ nie zostało ono poparte racjami uprawdopodabniającymi konieczność takiej kontroli. Zresztą w piśmie procesowym nie tylko nie zawarto żądania wraz z argumentami na jego uzasadnienie, ale także nie określono naruszonych konstytucyjnych praw podmiotowych, nie podano, w jakim zakresie zakwestionowany przepis ma być poddany kontroli, a nawet nie sprecyzowano (numerycznie), z którym z przepisów Konstytucji zachodzić ma niezgodność wskazanego przepisu k.p.c. Do skargi nie dołączono też rozstrzygnięć organów władzy publicznej, analiza których pozwoliłaby na stwierdzenie, czy i w jakim zakresie kwestionowany przepis stanowił podstawę ostatecznego rozstrzygnięcia o konstytucyjnych prawach i wolnościach skarżącego.

Skarga nie zawiera podstawowego z punktu widzenia jej konstrukcji elementu i dlatego Trybunał Konstytucyjny, na podstawie art. 36 ust. 3 w związku z art. 126 k.p.c. w związku z art. 20 ustawy o TK oraz w oparciu o art. 46 i art. 47 ustawy o TK, odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.