W skardze konstytucyjnej złożonej 14 czerwca 2002 r. zarzucono, że art. 3933 § 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego legislacyjna niejasność brzmienia art. 3933 § 1 pkt 2 i 3 k.p.c. skutkuje możliwością odrzucenia kasacji, co pozostaje w sprzeczności z celem tego środka zaskarżenia. W ten sposób naruszone zostało prawo skarżącego do równego traktowania wobec prawa, prawo do zaskarżania orzeczeń sądowych w sytuacjach dopuszczalnych przez prawo.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze postanowieniem z 23 grudnia 1999 r. uwzględnił częściowo powództwo wniesione przez Władysława Cywińskiego. Sąd Apelacyjny w Poznaniu wyrokiem z 29 września 2000 r. zmienił powyższy wyrok obniżając zasądzoną na rzecz powoda kwotę. Kasacja od tego wyroku została odrzucona postanowieniem Sądu Najwyższego z 22 listopada 2001 r.

Postanowieniem z 18 września 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż została ona złożona z przekroczeniem trzymiesięcznego terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.

W zażaleniu z dnia 27 września 2002 r. skarżący wniósł o uchylenie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego oraz o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Zdaniem skarżącego trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej nie biegnie do czasu rozstrzygnięcia przez sąd wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu. Uzasadniając wniosek o przywrócenie terminu do złożenia skargi skarżący podniósł, iż przekroczenie terminu było spowodowane brakiem pouczenia przez Sąd Najwyższy, że jego postanowienie nie podlega zaskarżeniu. Dlatego też skarżący pozostawał w przekonaniu o braku prawomocności tego postanowienia i złożył na nie zażalenie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Trybunał prawidłowo ustalił, iż doszło do złożenia skargi konstytucyjnej z przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu, termin ten rozpoczyna bieg po doręczeniu skarżącemu ostatecznego rozstrzygnięcia. Złożenie wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu powoduje jedynie zawieszenie biegu trzymiesięcznego terminu do czasu zawiadomienia go o wyznaczeniu tego pełnomocnika.

Skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w normalnym toku instancji. Termin do jej wniesienia, wyznaczający czasowe granice dla podjęcia przez skarżącego obrony przysługujących mu praw i wolności, ma charakter materialnoprawny, co uniemożliwia jego przywrócenie.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.