W skardze konstytucyjnej Władysława B. z 26 maja 2000 r., złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 31 maja 2000 r. zarzucono, iż art. 22 ust. 3 ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach będących ofiarami represji wojennych i okresu powojennego (tekst jednolity z 1997 r. Dz.U. Nr 142, poz. 950 ze zm.), będący podstawą wydanej przez Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzji z 16 marca 2000 r. umarzającej postępowanie, jest niezgodny z art. 19 konstytucji.

Zdaniem skarżącego zakwestionowany przepis, uzależniając nabycie uprawnień kombatanckich od przewidzianego w nim terminu złożenia wniosku w tej sprawie do 31 grudnia 1998 r., narusza prawa wynikające z art. 19 Konstytucji RP. Skarżący wywodzi również, iż decyzja Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, umarzająca postępowanie – wszczęte wskutek złożonego przez niego wniosku z 18 marca 1999 r. – na podstawie zaskarżonego przepisu w związku z art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 1980 r. Dz.U. Nr 9, poz. 26 ze zm.) godzi jednocześnie w wyrażoną w Konstytucji RP zasadę równości.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 10 lipca 2000 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez wskazanie, czy w przedstawionej Trybunałowi sprawie został wyczerpany tok instancji.

W piśmie procesowym nadanym 17 lipca 2000 r. pełnomocnik skarżącego oświadczył, iż został złożony – na podstawie art. 127 kpa – wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy przez Urząd ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych. Wniosek ten nie został dotychczas rozpatrzony.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie przez sąd lub organ administracji publicznej, na podstawie zakwestionowanego w tej skardze aktu normatywnego, ostatecznego orzeczenia, z którym skarżący łączy naruszenie przysługujących mu wolności lub praw konstytucyjnych. Ów ostateczny charakter orzeczenie organu władzy publicznej nabywa wówczas, gdy skarżącemu nie przysługuje już środek odwoławczy od tego orzeczenia, ani też nie toczy się żadne postępowanie, w ramach którego orzeczenie to może zostać zmienione lub uchylone (por. postanowienie TK z 21 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 53/98, OTK ZU Nr 4/1998, poz. 55). Zgodnie bowiem z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest wniesienie jej po wyczerpaniu toku instancyjnego, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Niedochowanie tego warunku powoduje, że skarga jest dotknięta brakami formalnymi, które uniemożliwiają jej rozpoznanie.

W niniejszej skardze bezsporne jest, iż skarżący nie wyczerpał przysługującego mu toku instancji, przez co powołana decyzja Urzędu ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych nie ma waloru ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

W tym stanie rzeczy skarga konstytucyjna jako przedwczesna, nie może być merytorycznie rozpoznana i z tego względu należy odmówić nadania jej dalszego biegu.