W skardze konstytucyjnej sporządzonej 8 maja 1998 r. zarzucono, iż art. 60 pkt 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) oraz art. 105 § 1 i 2 Kodeksu postępowania administracyjnego (tekst jednolity z 1980 r. Dz.U. Nr 9, poz. 16 ze zm.) są sprzeczne z art. 45 pkt 1 oraz art. 46 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący nie sprecyzował jednak bliżej, na czym miałaby polegać niezgodność zakwestionowanych przepisów z konstytucją.

Skarżący wskazał, iż odwołując się do art. 60 pkt 1 ustawy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym Wojewoda w B. decyzją z 11 marca 1998 r. oddalił wniosek skarżącego o odszkodowanie za szkody powstałe w związku z prowadzonym w latach 1986-1988 postępowaniem wywłaszczeniowym.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 18 sierpnia 1998 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż skarżący nie wyczerpał toku instancyjnego, w szczególności nie wniósł od decyzji Wojewody w B., wydanej na podstawie art. 160 Kodeksu postępowania administracyjnego, powództwa do sądu powszechnego.

Na postanowienie to skarżący złożył zażalenie 23 grudnia 1998 roku.

Zażalenie skarżącego nie mogło zostać merytorycznie rozpoznane przez Trybunał Konstytucyjny. Zgodnie z art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna musi zostać sporządzona przez adwokata lub radcę prawnego. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego wymóg ten rozciąga się także na zażalenie na postanowienia Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, wydane po przeprowadzeniu wstępnego jej rozpoznania na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym. Funkcją tego postępowania jest weryfikacja przedłożonej skargi konstytucyjnej w świetle wymagań formalnych oraz dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny. Ze względu na nadzwyczajny charakter tego środka, jako instrumentu obrony praw i wolności konstytucyjnych, a także w celu prawidłowego sformułowania skargi konstytucyjnej i ograniczeniem spraw, w których skarga ta byłaby środkiem przedwczesnym, zbędnym lub niedopuszczalnym z punktu widzenia ochrony interesów osób skargę taką składających, ustawodawca wprowadził obowiązek sporządzenia skargi przez osobę posiadającą kwalifikowaną wiedzę prawniczą. Z istoty więc rozpoznania wstępnego wynika, iż obowiązek zastępstwa procesowego w zakresie sporządzenia skargi rozciągać się musi także na czynności mające doprowadzić do weryfikacji orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego, zapadających w tej fazie rozpoznawania skargi konstytucyjnej. Odnosi się to w szczególności do sporządzenia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Możliwość samodzielnego kwestionowania przez skarżącego ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny, a odnoszących się do spełnienia przez skargę konstytucyjną wymogów formalnych podważa istotę i cel wprowadzonego w art. 48 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym obowiązku sporządzenia skargi konstytucyjnej przez adwokata lub radcę prawnego. Tak bowiem, jak niezbędna jest kwalifikowana wiedza prawnicza w fazie przygotowywania skargi konstytucyjnej, tak tym bardziej kwalifikacje takie niezbędne są dla sformułowania zarzutów wobec postanowienia o odmowie nadania jej dalszego biegu, zawierającego ocenę spełnienia przez skargę konstytucyjną owych wymagań formalnych.

Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje w tym względzie poglądy wyrażone w swych postanowieniach z 24 lutego 1998 r., sygn. Ts 19/97, opublikowanym w OTK ZU Nr 2(17), poz. 24 oraz z 2 kwietnia 1998 r., sygn. Ts 15/98, opublikowanym w OTK ZU Nr 3(18), poz. 44.

Z uwagi więc na to, iż zażalenie z 23 grudnia 1998 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 18 sierpnia 1998 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, nie zostało sporządzone przez adwokata lub radcę prawnego, nie mogło być przedmiotem merytorycznego rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny.