W skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego przez pełnomocnika skarżących skardze konstytucyjnej zakwestionowano zgodność przepisów Rozporządzenia nr 6/98 Wojewody w S. z 17 lipca 1998 r. w sprawie Ińskiego Parku Krajobrazowego z art. 2, art. 22 i art. 64 Konstytucji RP. Za ostateczne orzeczenie naruszające konstytucyjne prawa skarżących uznano w skardze konstytucyjnej wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego – Ośrodek Zamiejscowy w S. z 27 stycznia 2000 r. Wyrokiem tym oddalona została skarga skarżących na przepisy kwestionowanego rozporządzenia Wojewody, którą poprzedziło – dokonane na podstawie art. 25a ust. 1 ustawy o terenowych organach rządowej administracji ogólnej – wezwanie Wojewody do usunięcia wad prawnych tego rozporządzenia.

Postanowieniem Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. odmówiono nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu stwierdzając, iż nie spełnia ona przesłanek warunkujących dopuszczalność występowania z tego rodzaju środkiem ochrony wolności i praw. Uczynione przedmiotem skargi przepisy rozporządzenia nie stanowiły bowiem normatywnej podstawy ostatecznego orzeczenia o konstytucyjnych prawach, wolnościach bądź obowiązkach skarżących, to zaś – w świetle art. 79 ust. 1 konstytucji – stanowi warunek konieczny dopuszczalności ich zaskarżenia w drodze skargi konstytucyjnej.

Zażalenie na powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego złożył pełnomocnik skarżących. Podniósł w nim, iż stan faktyczny sprawy przedstawia się odmiennie, albowiem zaskarżone rozporządzenie było podstawą wydanej przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego decyzji z 1 czerwca 2000 r., którą uchylono i stwierdzono nieważność decyzji Starosty Powiatu w S.S. z 30 września 1999 r., udzielającej Wiesławie M. pozwolenia na budowę.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie mogą być uwzględnione.

Na wstępie należy podkreślić, iż pełnomocnik skarżących nie kwestionuje przyjętej w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego kwalifikacji powołanego w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 27 stycznia 2000 r. Powyższa okoliczność, jak również pełna akceptacja stanowiska wyrażonego w postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu, zwalniają Trybunał Konstytucyjny z powtórnego uzasadniania niemożności przyjęcia, iż wyrok ten stanowił ostateczne orzeczenie wydane na podstawie zaskarżonych w skardze przepisów.

Uzasadniając wniesione zażalenie, pełnomocnik skarżących wskazuje, że zaskarżone przepisy rozporządzenia Wojewody były podstawą decyzji wydanej przez Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego 1 czerwca 2000 r. Decyzja ta, w ocenie pełnomocnika skarżących, powodując uchylenie i stwierdzenie nieważności decyzji Starosty Powiatu w S.S. z 30 września 1999 r., prowadzi do naruszenia konstytucyjnych praw skarżących.

W ocenie Trybunału Konstytucyjnego powyższa okoliczność w żadnym stopniu nie wpływa na ocenę zasadności odmowy nadania skardze dalszego biegu. Przede wszystkim należy zauważyć, iż wydanie wskazanej wyżej decyzji Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego nastąpiło już po wystąpieniu przez skarżących ze skargą do Trybunału Konstytucyjnego. W świetle art. 79 ust. 1 konstytucji nie może budzić żadnych wątpliwości, iż wydanie powoływanego w skardze orzeczenia, dla którego normatywną podstawą są zaskarżane przepisy, poprzedzać musi samo wniesienie skargi, której przedmiotem czyni się owe przepisy. To dopiero bowiem wykazanie, iż orzeczenie to naruszyło konstytucyjne prawa, wolności bądź obowiązki skarżących daje im legitymację do wystąpienia z tego rodzaju środkiem ochrony. Tak więc to dopiero w określonym ustawowo terminie biegnącym od dnia doręczenia skarżącym ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonych przepisów powstaje prawna możliwość występowania ze skargą konstytucyjną. Należy jednak przy tym zauważyć, iż orzeczenie takie – wyczerpując tok instancyjny – musi mieć charakter ostateczny. Zgodnie z utrwalonym w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego stanowiskiem, w przypadku postępowania administracyjnego oznacza to konieczność wykorzystania przez skarżących możliwości skargi na decyzję administracyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Z uzasadnienia zażalenia złożonego przez pełnomocnika skarżących nie wynika jednakże, aby także ten wymóg proceduralny został przez skarżących dopełniony. Uzyskanie takiego orzeczenia sądu administracyjnego otwierałoby ewentualnie drogę do wystąpienia przez skarżących ze skargą konstytucyjną.

W tym stanie rzeczy, podtrzymując stanowisko zawarte w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 28 czerwca 2000 r. należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.