W skardze konstytucyjnej Grzegorza Dziadury złożonej w dniu 19 kwietnia 2002 r., zarzucono, iż orzeczeniem Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 23 stycznia 2002 r. (sygn. akt VII Ka 1298/01) naruszono art. 45 ust. 1 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał orzeczenie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach konstytucyjnych.

W skardze konstytucyjnej pana Grzegorza Dziadury zażądano natomiast od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności wyrok Sądu Okręgowego w Olsztynie z dnia 23 stycznia 2002 r. (sygn. akt VII Ka 1298/01) ze wskazanym w skardze przepisem Konstytucji, nie formułując równocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tego orzeczenia. Tak określony przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Kwestia ta nie powinna budzić żadnych wątpliwości, tym bardziej, że ustawodawca dla zagwarantowania prawidłowego sposobu formułowania skarg konstytucyjnych, wprowadził w art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym obowiązek sporządzania skargi przez adwokatów lub radców prawnych, czyli przez osoby dysponujące fachową wiedzą odnośnie treści obowiązującego prawa.

Biorąc po uwagę powyższe okoliczności należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.