W skardze konstytucyjnej Mirosława B. z 15 kwietnia 1999 r. zarzucono, iż wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w W. z 5
listopada 1998 r. oraz odmowa wniesienia przez Rzecznika Praw Obywatelskich rewizji nadzwyczajnej od tegoż wyroku naruszają
art. 2, art. 30, art. 32 ust. 1, art. 42 ust. 3, art. 45 ust. 1, art. 208 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zarządzeniem z 28 kwietnia 1999 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków formalnych
wniesionej skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego,
którym skarżący zarzuca niezgodność z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej.
W wyznaczonym terminie pełnomocnik skarżącego nie usunął braków formalnych skargi konstytucyjnej, podkreślając natomiast w
piśmie z 5 maja 1999 r., iż przedmiotem skargi konstytucyjnej czyni wskazane w niej orzeczenie Naczelnego Sądu Administracyjnego
i odmowę Rzecznika Praw Obywatelskich wniesienia rewizji nadzwyczajnej.
Trybunał Konstytucyjny uznając, iż nie zostały uzupełnione braki formalne skargi konstytucyjnej postanowieniem z 21 czerwca
1999 r. odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
Na postanowienie to skarżący wniósł zażalenie podtrzymując w nim pogląd, iż Trybunał Konstytucyjny zobligowany był merytorycznie
rozpoznać przedstawione w skardze konstytucyjnej zarzuty, jakkolwiek nie odnosiły się one do ustawy lub innego aktu normatywnego.
Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej przedmiotem skargi konstytucyjnej jest zarzut niezgodności
z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego. Brak takiego zarzutu uniemożliwia merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej,
czyniąc ją bezprzedmiotową. Mimo wezwania skarżący braku tego nie uzupełnił, co zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust.
3 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skutkuje odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Powołany przez skarżącego w zażaleniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym określa warunki merytorycznego rozpoznania
skargi konstytucyjnej, w żadnej mierze zaś nie odnosi się do przedmiotu skargi. W sposób jednoznaczny przedmiot ten określony
został we wspomnianym art. 79 ust. 1 konstytucji. Treść ten regulacji jest jednoznaczna i pozwala przyjąć, jakoby przedmiotem
skargi konstytucyjnej mogły być orzeczenia sądów lub innych organów władzy publicznej. Wydanie takiego orzeczenia stanowi
natomiast jedną z przesłanek dopuszczalności skargi konstytucyjnej, wskazującą na interes prawny skarżącego w domaganiu się
zbadania przez Trybunał Konstytucyjny zarzutu niezgodności z konstytucją ustawy lub innego aktu normatywnego.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało uznać odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej za uzasadnioną
oraz nie uwzględniać zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 21 czerwca 1999 roku.
Strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce.