W skardze konstytucyjnej Stanisława W., sporządzonej 9 kwietnia 1998 r. zarzucono sprzeczność art. 7 ust. 5 i ust. 6 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o waloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.) z art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 16 czerwca 1998 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności poprzez wskazanie ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej o przysługujących skarżącemu prawach konstytucyjnych, którego podstawą był zakwestionowany w skardze konstytucyjnej przepis oraz podanie daty doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia, które przesądziło o ostatecznym charakterze orzeczenia o konstytucyjnych prawach skarżącego.

W uzupełniającym braki formalne piśmie procesowym pełnomocnika skarżącego z 29 czerwca 1998 r. wskazano jako ostateczne rozstrzygnięcie pismo Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w R. – Inspektorat w M. z 15 czerwca 1998 r., które zawiera stwierdzenie, że świadczenie skarżącego jest obliczone, waloryzowane i wypłacane zgodnie z obowiązującą ustawą z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.). Pismo to jest odpowiedzią na wniosek skarżącego z 5 czerwca 1998 r. o wypłacenie mu przez ZUS odsetek ustawowych od wartości, o którą jest zmniejszona jego emerytura w związku z ograniczeniem w zaskarżonej ustawie podstawy wymiaru świadczeń emerytalno-rentowych do 250% przeciętnego wynagrodzenia. Pełnomocnik skarżącego wydaje się jednak nie zauważać, iż pismo ZUS z 15 czerwca 1998 r. ma charakter wyłącznie informacyjny i nie określa w sposób władczy sytuacji prawnej skarżącego. Pismo to nie nosi więc żadnych znamion “ostatecznego orzeczenia” o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny rozpoznając niniejszą skargę konstytucyjną zważył co następuje.

Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) warunkiem rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny skargi konstytucyjnej jest wniesienie jej po wyczerpaniu toku instancyjnego, w ciągu dwóch miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W rozpoznawanej skardze konstytucyjnej jest bezsporne, iż skarżący nie wyczerpał przysługującego mu toku instancji, ponieważ nie wniósł odwołania od decyzji ZUS (Nr 03111148-1/5/E) do Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych. Wynika to z przedstawionych wraz ze skargą dokumentów oraz z treści skargi konstytucyjnej, w której pełnomocnik skarżącego oświadczył, iż “pozwu o wypłatę różnicy świadczenia z tytułu zablokowania ustawą z dnia 17 października 1991 r. o waloryzacji emerytur i rent zwiększenia wskaźnika podstawy do wymiaru emerytury skarżący nie złożył, albowiem sprawa w Sądzie Ubezpieczeń Społecznych stała się bezprzedmiotowa”. Należy również zauważyć, że obowiązek wyczerpania przysługującego toku instancji wynikający z art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, wyklucza wniesienie skargi konstytucyjnej od takich prawomocnych wyroków, ostatecznych decyzji lub innych ostatecznych rozstrzygnięć, które stały się prawomocne lub ostateczne dlatego, że zainteresowany nie wykorzystał możliwości wyczerpania całego dostępnego toku instancji w postępowaniu administracyjnym czy sądowym.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w niniejszej sprawie skarżący nie wyczerpał przysługujących mu w toku instancji środków prawnych. W tym stanie rzeczy wniesiona skarga konstytucyjna nie spełnia zawartego w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) warunku formalnego, umożliwiającego skierowanie jej do merytorycznego rozpoznania i z tego względu należy odmówić nadania jej dalszego biegu.