W skardze konstytucyjnej z 12 lutego 2008 r. skarżący wniósł – między innymi – o zasądzenie od Ministra Skarbu Państwa kwoty 36 770 zł, stanowiącej równowartość 20% mienia pozostawionego przez skarżącego poza granicami kraju; zasądzenie od Ministra Skarbu Państwa na rzecz skarżącego kwoty 147 080 zł, z tytułu odpowiedzialności władzy publicznej za wyrządzoną szkodę z powodu braku działania odpowiednich organów administracji rządowej.

Postanowieniem z 11 kwietnia 2008 r., dostarczonym pełnomocnikowi skarżącego 18 kwietnia 2008 r., Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na nieprawidłowe określenie przedmiotu skargi. W dniu 23 kwietnia 2008 r. skarżący wniósł zażalenie na powyższe postanowienie.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.

W skarżonym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny wyraźnie wskazał, że przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie zarzut niezgodności przepisu ustawy lub innego aktu normatywnego z Konstytucją. Pomimo tego, skarżący w dalszym ciągu podnosi zarzut niezgodnego z obowiązującym prawem postępowania Ministra Skarbu Państwa i Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku. W związku z powyższym, Trybunał Konstytucyjny pragnie przypomnieć, że zgodnie z treścią art. 79 ust. 1 Konstytucji istotą skargi konstytucyjnej jest kontrola zgodności z Konstytucją przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie, którego sąd lub organ administracji orzekł o przysługujących skarżącemu konstytucyjnie gwarantowanych prawach i wolnościach. Nie jest, więc dopuszczalne, ani nawet możliwe, badanie przez Trybunał w trybie skargi konstytucyjnej prawidłowości rozstrzygnięć organów państwowych. Taka konstrukcja skargi wynika bezpośrednio z istoty Trybunału Konstytucyjnego, którego zadaniem jest orzekanie o zgodności z Konstytucją ustaw i innych aktów normatywnych.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 kwietnia 2008 r. o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.