W skardze konstytucyjnej zarzucono, iż wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 17 grudnia 2002 r. (sygn. akt II Ca 750/02) naruszył art. 2, art. 31 ust. 3 oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 2 maja 2003 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wskazując, iż badanie zgodności z prawem wyroków sądów wykracza poza zakres jego właściwości. Podstawą skargi konstytucyjnej nie może być zarzut naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego przez wyrok sądu.

W zażaleniu z 16 maja 2003 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o uchylenie postanowienia Trybunału Konstytucyjnego. W uzasadnieniu pełnomocnik skarżącego jeszcze raz podkreślił, że wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sposób rażący naruszył art. 365 § 1 k.p.c., a tym samym naruszył szereg przepisów Konstytucji. Pełnomocnik skarżącego w ogóle nie odniósł się do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W zaskarżonym postanowieniu prawidłowo stwierdzono, iż żądanie skargi konstytucyjnej wykracza poza zakres właściwości Trybunału Konstytucyjnego. Z art. 79 ust. 1 i art. 188 Konstytucji w sposób jednoznaczny wynika, iż przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie wniosek o zbadanie zgodności przepisów aktu normatywnego z Konstytucją. W skardze konstytucyjnej nie można natomiast zarzucać naruszenia praw konstytucyjnych przez orzeczenia sądów lub innych organów stosujących prawo, nawet gdyby orzeczenia te w sposób rażący naruszały prawa skarżącego. Z uzasadnienia zażalenia wynika, iż pełnomocnik skarżącego nie rozumie ratio legis skargi konstytucyjnej i dlatego przedmiotem skargi konstytucyjnej czyni wyrok Sądu Okręgowego we Wrocławiu. Tak sformułowana skarga nie może być jednak merytorycznie rozpoznana przez Trybunał Konstytucyjny.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.