W skardze konstytucyjnej Jerzego Leśniowskiego złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 16 kwietnia 2002 r. zarzucono, iż art. 57 § 1 oraz art. 77 § 3 ustawy z dnia 10 września 1999 r. – Kodeks karny skarbowy (Dz.U. Nr 83, poz. 930 ze zm.) są niezgodne z art. 2 oraz art. 7 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Skarżący wskazał, iż nakazem karnym z 20 kwietnia 2000 r. wydanym przez Sąd Rejonowy w Zawierciu (sygn. akt VI Ks 6/00) uznany został winnym popełnienia wykroczeń skarbowych z art. 57 § 1 oraz art. 77 § 3 kodeksu karnego skarbowego. Skarżący nie wniósł w terminie sprzeciwu od tego nakazu, zaś jego wniosek o przywrócenie terminu został oddalony postanowieniem Sądu Rejonowego w Zawierciu z 14 września 2000 r. Postanowienie to zostało utrzymane w mocy postanowieniem Sądu Okręgowego w Katowicach z 29 listopada 2000 r. (sygn. akt VII Kz 935/00).

Zdaniem skarżącego zakwestionowane przepisy prowadzą do podwójnego ukarania za ten sam czyn, a ponadto prowadzą do naruszenia zasady równości, faworyzując Skarb Państwa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skargę konstytucyjną należy złożyć po wyczerpaniu przysługującej skarżącemu drogi prawnej w terminie trzech miesięcy od daty doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.

Jak wynika z akt sprawy, skarżący nie złożył w sposób skuteczny sprzeciwu od nakazu karnego, którego wydanie przyjął za podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną. Nie wyczerpał więc przysługujących mu w ramach drogi pranej środków zaskarżenia. Niezależnie od powyższych okoliczności należy stwierdzić, iż wszystkie wymienione w skardze konstytucyjnej rozstrzygnięcia zostały skarżącemu doręczone jeszcze w 2000 r. Wniosek o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej został natomiast złożony dopiero 16 lipca 2001 r., zaś sama skarga konstytucyjna 16 kwietnia 2002 r. Obie te czynności zostały więc dokonane już po upływie przewidzianego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym terminu do ewentualnego wystąpienia ze skargą konstytucyjną.

W tym stanie rzeczy należało orzec jak w sentencji.