W skardze konstytucyjnej Wiesława P., wniesionej 5 kwietnia 2000 r. podniesiono, iż wyroki i postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz inne orzeczenia określone ogólnikowo przez pełnomocnika skarżącego jako “rozstrzygnięcia natury administracyjnej”, których odpisy dołączono do skargi, sankcjonują nierówne traktowanie stron oraz nie zapewniają stronie prawa do sprawiedliwego rozpoznania sprawy.

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 31 maja 2000 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia w terminie 7 dni braków formalnych skargi konstytucyjnej, poprzez dokładne określenie przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, któremu skarżący zarzuca niezgodność z konstytucją, a na podstawie którego wydano ostateczne orzeczenie o wolnościach lub prawach konstytucyjnych skarżącego określonych w konstytucji. Nadto został wezwany do wskazania, które z rozstrzygnięć zapadłych w sprawie uważa za ostateczne orzeczenie o wolnościach lub prawach konstytucyjnych skarżącego w rozumieniu art. 79 ust. Konstytucji RP oraz do określenia, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego zostały naruszone tym rozstrzygnięciem.

W ustawowym terminie 7 dni pełnomocnik skarżącego nie usunął wskazanych braków skargi konstytucyjnej. Należy nadto stwierdzić, iż do Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynęło, mimo skutecznego doręczenia 6 czerwca 2000 r. zarządzenia sędziego z 31 maja 2000 r., żadne pismo pełnomocnika.

W tym stanie rzeczy jest oczywiste, iż w wyznaczonym do tego terminie nie zostały usunięte braki formalne wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego skargi konstytucyjnej i z tego względu na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, pozostawiając bez rozpoznania, bezprzedmiotowy w tej sytuacji wniosek o przywrócenie terminu do jej złożenia.