W skardze konstytucyjnej złożonej 31 marca 2000 r. zarzucono, iż ustawa z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 104, poz. 450 ze zm.), a także ustawa z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji rent i emerytur oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636) jest niezgodna z art. 32 Konstytucji RP. Zarządzeniem z 24 lipca 2000 r. Trybunał Konstytucyjny wezwał pełnomocnika skarżącego do uzupełnienia braków m.in. poprzez wskazanie, które z przysługujących skarżącemu praw lub wolności konstytucyjnych zostało naruszone i dokładne określenie sposobu ich naruszenia oraz wskazanie, które przepisy zaskarżonych ustaw stanowiących podstawę wydania ostatecznego rozstrzygnięcia skarżący czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej. W piśmie uzupełniającym skargę konstytucyjną pełnomocnik skarżącego skonkretyzował przedmiot skargi konstytucyjnej, wskazując ponadto ponownie na naruszenie zasady równości wobec prawa.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643; zm.: z 2000 r. Nr 48, poz. 552, Nr 53, poz. 638), warunkiem formalnym rozpatrzenia skargi konstytucyjnej jest wniesienie jej po wyczerpaniu drogi prawnej w terminie 3 miesięcy od momentu doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W niniejszej sprawie rozstrzygnięciem takim jest wyrok Sądu Apelacyjnego w K. z 17 grudnia 1998 r., który został doręczony skarżącemu 11 marca 1999 roku.

Skarga konstytucyjna została wniesiona do TK 31 marca 2000 r., a więc ponad rok od doręczenia wskazanego w art. 46 ust. 1 ustawy o TK rozstrzygnięcia, co oznacza, że termin do wniesienia skargi konstytucyjnej został przekroczony. Sytuacji tej nie zmienia fakt, iż skarżący wystąpił do sądu z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do sporządzenia i wniesienia skargi konstytucyjnej, jako że powyższy wniosek został złożony do sądu 20 grudnia 1999 r., a więc ponad 9 miesięcy od chwili doręczenia ostatecznego rozstrzygnięcia. Tym samym art. 48 ust. 2 ustawy o TK, zgodnie z którym wystąpienie z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu powoduje zawieszenie trzymiesięcznego terminu, nie znajduje w niniejszej sprawie zastosowania, jako że w chwili wystąpienia z wnioskiem termin ten był już przekroczony.

Biorąc powyższe pod uwagę należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zważywszy zaś na fakt, iż termin do wniesienia skargi konstytucyjnej jako termin materialny jest terminem zawitym i nie podlega przywróceniu, złożony przez skarżącego wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej należało pozostawić bez rozpoznania.