W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 1 marca 2007 r. skarżąca zarzuciła, że art. 3989 § 2 w związku z art. 3989 § 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w zakresie, w jakim przepis art. 3989 § 2 w związku z art. 3989 § 1 pkt 3 k.p.c., w ramach uproszczonej procedury przedsądu, dopuszcza prawną możliwość orzeczenia odmowy przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, bez wymogu sporządzenia pisemnego uzasadnienia postanowienia dla przypadku, gdy przyczyną skargi kasacyjnej jest wskazanie zaistnienia przesłanki nieważności postępowania sądowego ze względu na orzekanie sądu rejonowego w sprawie, w której sąd okręgowy jest właściwy, bez względu na wartość przedmiotu sporu, jest niezgodny z art. 2 w związku z art. 45 ust. 1 Konstytucji. Równocześnie skarżąca wystąpiła o wydanie postanowienia tymczasowego o wstrzymaniu bądź zawieszeniu wykonania postanowienia Sądu Najwyższego z 20 grudnia 2006 r. (sygn. akt V-CSK 434/06), którym orzeczono skarżącej odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Zdaniem skarżącej zaskarżony przepis, poprzez zwolnienie sądu z obowiązku sporządzenia pisemnego uzasadnienia postanowienia o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej, spowodował niemożność poznania argumentów, którymi kierował się Sąd Najwyższy przy rozstrzyganiu sprawy. Dotyczy to zarówno skali indywidualnej (strony postępowania), a także generalnej (opinii publicznej). W tym sensie w ocenie skarżącej brak wymogu sporządzenia uzasadnień postanowień o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania, ogranicza w znacznym stopniu nie tylko możliwość uwzględnienia indywidualnego interesu strony wnoszącej skargę kasacyjną, ale także realizację publicznego celu skargi kasacyjnej. Zdaniem skarżącej przepis ten prowadzi do arbitralności i dowolności interpretacyjnych sądu.

Skarga konstytucyjna została wniesiona na podstawie następującego stanu faktycznego:

W dniu 20 grudnia 2005 r. w sprawie z powództwa Antoniego P., Sąd Rejonowy w Opolu – Wydział V Gospodarczy wyrokiem (sygn. akt V GC 880/03) uchylił uchwalę Nadzwyczajnego Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy Górażdże Cement S.A. w Choruli w przedmiocie przymusowego wykupu akcji należących do drobnych akcjonariuszy. Apelacja pozwanej spółki została w dniu 12 maja 2006 r. oddalona przez Sąd Okręgowy w Opolu Sąd Gospodarczy (sygn. akt VI Ga-34/06). Postanowieniem z 20 grudnia 2006 r. (sygn. akt V CSK 434/06), doręczonym pełnomocnikowi skarżącej 12 stycznia 2007 r., Sąd Najwyższy odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej Górażdże Cement S.A. do rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) skarga konstytucyjna podlega wstępnemu rozpoznaniu, które obejmuje także ocenę przesłanek dopuszczalności jej merytorycznego rozpoznania. Przesłanki te nie są spełnione wówczas, gdy w sprawie będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego zachodzi jedna z podstaw umorzenia postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym określonych w art. 39 cytowanej ustawy, w szczególności zaś, gdy wydanie merytorycznego orzeczenia jest zbędne.

Taki przypadek zachodzi w niniejszej sprawie, bowiem regulacje prawne będące przedmiotem zaskarżenia były już oceniane przez Trybunał Konstytucyjny, który wyrokiem z 30 maja 2007 r. (SK 68/06, OTK ZU nr 6A/2007, poz. 53) uznał, iż art. 3989 § 2 zdanie drugie ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 i art. 2 oraz nie jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji.

W rozstrzygnięciu tym Trybunał Konstytucyjny odniósł się do wszystkich przesłanek, od których zależy przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Sentencja tego orzeczenia została opublikowana w Dzienniku Ustaw Nr 106, poz. 731. W tym stanie rzeczy ponowne rozstrzyganie o zarzutach, które pokrywają się z tymi, podniesionymi w sprawie SK 68/06 jest zbędne, zwłaszcza, że Trybunał Konstytucyjny uznał ich zasadność.

Równocześnie Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił wniosku skarżącej o wydanie postanowienia tymczasowego o wstrzymaniu bądź zawieszeniu wykonania postanowienia Sądu Najwyższego z 20 grudnia 2006 r. (sygn. akt V-CSK 434/06), którym orzeczono skarżącej odmowę przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało orzec jak w sentencji.