W skardze konstytucyjnej złożonej 12 kwietnia 2002 r. zarzucono, że art. 202 § 1 w zw. z art. 212 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070) jest niezgodny z art. 2, 32 i 65 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zdaniem skarżącego naruszenie wskazanych przepisów Konstytucji wynika przede wszystkim ze zbyt krótkiego vacatio legis, co uniemożliwiło powołanie go na stanowisko sędziowskie po ukończeniu 26 roku życia.

Z dniem 20 października 1999 r. Minister Sprawiedliwości powierzył skarżącemu jako asesorowi pełnienie czynności sędziowskich w Sądzie Rejonowym w Kętrzynie, a następnie z dniem 1 stycznia 2001 r. Minister Sprawiedliwości przeniósł skarżącego do Sądu Rejonowego w Olsztynie i powierzył mu pełnienie czynności sędziowskich na okres do 19 października 2001 r. Pismem z 4 października 2001 r. Minister Sprawiedliwości ponownie powierzył skarżącemu pełnienie czynności sędziowskich do 30 września 2002 r. W dniu 15 listopada 2001 r. Zgromadzenie Ogólne Sędziów Sądu Okręgowego podjęło uchwałę o przedstawieniu kandydatury skarżącego Krajowej Radzie Sądownictwa, jednak dzień później stwierdzono, iż skarżący nie spełnia wymogu określonego w art. 202 § 1 – Prawa o ustroju sądów powszechnych co do minimalnego wieku. Ustawa ta weszła w życie 1 października 2001 r. i dla skarżącego przesunęła granicę wieku, od którego można zostać powołanym na stanowisko sędziego z 26 na 28 lat.

Postanowieniem z 23 lipca 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze jest brak wskazania przez skarżącego ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji.

W zażaleniu złożonym 7 sierpnia 2002 r. skarżący wniósł o skierowanie sprawy na rozprawę. Zdaniem skarżącego z art. 79 ust. 1 Konstytucji nie wynika, by w sprawie musiało zapaść orzeczenie o jego prawach lub wolnościach. Ponadto wskazał, iż działanie Prezesa Sądu Okręgowego i Kolegium Sądu Okręgowego miało charakter władczy i było oparte na niekonstytucyjnej, zdaniem skarżącego, ustawie. Skarżący podkreślił, iż jego sytuacja prawna ukształtowana przez zaskarżony przepis ustawy może ulec zmianie jedynie w wyniku orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z dyspozycją art. 48 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zażalenie na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej powinien sporządzić adwokat lub radca prawny. Skarżący nie jest adwokatem ani radcą prawnym, nie należy też do kategorii osób o których mowa w art. 48 ust. 2 cytowanej ustawy. W związku z powyższym zażalenie należy pozostawić bez rozpoznania.

Na marginesie należy jedynie zauważyć, że wbrew twierdzeniom zawartym w zażaleniu koniecznym warunkiem dopuszczenia skargi konstytucyjnej do merytorycznego rozpoznania jest wskazanie ostatecznego orzeczenia o prawach lub wolnościach skarżącego (por. postanowienie z 13 października 1998 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU nr 3(25) z 1999 r.). Skarżący w sposób jednoznaczny stwierdził, iż “żadne takie rozstrzygnięcie nie zostało wydane i żadne nie zostało mi doręczone”. W związku z powyższym Trybunał Konstytucyjny zasadnie odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Dopiero w zażaleniu skarżący podniósł, iż władczym rozstrzygnięciem o jego konstytucyjnych prawach było działanie Prezesa Sądu Okręgowego i Kolegium Sądu Okręgowego. W związku z tym należy stwierdzić, iż przedmiotem zażalenia oraz prowadzonego po jego wniesieniu postępowania jest jedynie zasadność wydania przez Trybunał Konstytucyjny odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W przedmiotowej sprawie Trybunał Konstytucyjny w sposób prawidłowy ustalił, iż podstawą odmowy jest brak ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust.1 Konstytucji. Na taki stan rzeczy wskazał w skardze sam skarżący. Powołanie dopiero w uzasadnieniu, iż ostateczne rozstrzygnięcie o prawach skarżącego jednak zapadło nie może mieć znaczenia dla oceny prawidłowości wydanego przez Trybunał postanowienia. Ponadto z zażalenia nie wynika, że działanie Prezesa Sądu i Kolegium miało charakter ostatecznego orzeczenia w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Skarżący nie precyzuje formy tego działania, upatrując naruszenia swych konstytucyjnych praw w nieprzedstawieniu do chwili obecnej jego kandydatury Krajowej Radzie Sądownictwa.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak na wstępie.