Podstawowy warunek dopuszczalności skargi konstytucyjnej został sformułowany w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Przepis ten w sposób
wyraźny stanowi, iż skarga konstytucyjna może być wniesiona, gdy sąd albo organ administracji publicznej orzekł ostatecznie
o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach, albo obowiązkach określonych w Konstytucji. Z powyższego wynika, że
brak ostatecznego orzeczenia czyni niedopuszczalnym rozpoznanie skargi konstytucyjnej. Należy podkreślić, że działaniu organów
sądowych czy administracyjnych, które nie ma władczego charakteru określającego sytuację prawną konkretnego podmiotu nie można
przypisywać cech orzeczenia o konstytucyjnych prawach tego podmiotu (postanowienie TK z 24 sierpnia 1998 r., Ts 72/98, OTK
ZU nr 5/1998, poz. 89). Orzeczeniem w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji nie jest w szczególności powierzenie przez Ministra
Sprawiedliwości asesorowi sądowemu czynności sędziowskich. Sam skarżący powierzenia mu takich czynności nie uważa zresztą
za orzeczenie, skoro wprost stwierdził, że żadne rozstrzygnięcie w przedmiotowej sprawie nie zostało wydane i nie zostało
mu doręczone. Brak wydania orzeczenia o prawach lub wolnościach skarżącego sprawia, iż skardze konstytucyjnej nie można nadać
dalszego biegu.