W skardze konstytucyjnej Elżbiety W., sporządzonej 27 marca 2000 r. zarzucono, że wskazany w niej prawomocny wyrok Sądu Rejonowego w Z. z 1 października 1996 r. (sygn. akt III RC 524/91) oraz postanowienie Sądu Rejonowego w Z. z 26 listopada 1996 r. (sygn. akt III RC 524/91) i postanowienie Sądu Wojewódzkiego w K. z 29 stycznia 1997 r. (sygn. akt III Cz 36/97) naruszają – zdaniem skarżącej – art. 45, 77 ust. 2 oraz art. 78 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

Trybunał Konstytucyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ustawa lub inny akt normatywny, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o przysługujących skarżącemu prawach lub wolnościach albo obowiązkach określonych w konstytucji. Dokładne określenie w skardze konstytucyjnej ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej wydał ostateczne orzeczenie o prawach, wolnościach lub obowiązkach konstytucyjnych skarżącego wraz ze wskazaniem, iż w stosunku do przepisu tej ustawy lub aktu normatywnego skarżący domaga się stwierdzenia niezgodności z konstytucją jest – w myśl art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643) – warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.

Jak wynika z treści skargi będącej przedmiotem wstępnego rozpoznania nie spełnia ona powyższego wymogu. W niniejszej skardze konstytucyjnej zażądano bowiem od Trybunału Konstytucyjnego zbadania zgodności z Konstytucją RP orzeczeń sądów wydanych w sprawie skarżącej, nie formułując jednocześnie jakichkolwiek zarzutów w stosunku do podstawy normatywnej tych rozstrzygnięć. W ten sposób wskazany przedmiot skargi konstytucyjnej z oczywistych względów wykracza poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego, wynikających z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie w utrwalonym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego. W postanowieniu z 21 czerwca 1999 r., (sygn. Ts 56/99, OTK ZU Nr 6/1999, poz. 143) Trybunał wskazał, że przedmiotem badania Trybunału Konstytucyjnego przy rozpoznawaniu skargi konstytucyjnej nie są akty stosowania prawa, a więc prawomocne orzeczenia lub ostateczne decyzje zapadłe w indywidualnych sprawach, lecz wyłącznie akty normatywne na podstawie których rozstrzygnięcia te zostały wydane. Wynika to ponadto z funkcji Trybunału Konstytucyjnego jako organu, którego podstawowym zadaniem jest orzekanie w sprawach zgodności z konstytucją aktów normatywnych, w celu wyeliminowania z systemu obowiązującego prawa przepisów niezgodnych z konstytucją, co znajduje odzwierciedlenie również w przyjętym ukształtowaniu instytucji skargi konstytucyjnej. Nie należy natomiast do zadań Trybunału Konstytucyjnego stwierdzenie niezgodności ustaleń sądu lub organu administracji publicznej z Konstytucją RP.

W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.